Dilsad Hatun
06.10.2009, 14:10
Bir hastane koridorunda
Adını soramadım bir kızla tanıştım
Bu çocuk sizin mi? diye geldi yanıma
Saçlarını okşayıp kızımın
Çok güzelmiş; lütfen kızınıza hayaller kurmayın
Ne olur, kurdu iseniz de anlatmayın dedi,/oturdu yanıma
Ben hiç evlenmedim, biliyor musunuz? Neden dedi?
Yok der gibi kafa mı salladım
Başınızı ağrıtmıyorum değil mi dedi?
Kızımın saçlarını okşuyordu elleri…
Tereddütle yok dedim/Estağfurullah
“Ailemin tek çocuğu idim
Öyle nazlanmıştım ki bilemezsiniz
Sahi; sizin başka çocuğunuz var mı? Dedi ekledi
Evet, iki oğlum var dedim
Oh, oh iyi dedi/ gözleri ile kızımı seviyordu, sessizce
Ailem biraz dindardı…
İnancımla yaşamam ve okumam tek hayalleri idi
İki hayallerini de aynı yıl verdim onlara
Üniversite ikinci sınıfta ara tatilde evime tesettürle gittim
Babam, beni görünce sevinçten kendin geçti,
Annem biliyordum kızım, çok dua ettim sana dedi
Öyle sevinmişlerdi ki! Önceden bilse idim;
O mutluluğu vereceğimi? Çoktan seçerdim tesettürü
Onun üzerine; kendim için tercih ettim diyemedim Anneme
Ne tartışmalarla tercih etmiştim oysa
Söyleyemedim anneme!
Çünkü: bana ait iki hayallerini de ellerine vermiştim
Her şey ben tatilden döndükten sonra değişti
Önce beni en çok seven meslek hocam dışladı
Her fırsatta çok çirkinleştiğimi söyledi, Annem geldi hep aklıma
Gericiliği niçin tercih ettiğimi sordu durdu!
En çokta beni, Ailen mi baskı yaptı kızım? Diye
Başımı okşaması incitti
Her geçen gün çirkinleşti dünyamda
Başka baskılarda gördüm
Her gün ağlıyordum…
Deli kız, şımarık kız gitmiş,
Ağlayan ve sorgulayan bir kız gelmişti dünyaya
Yaz tatilimi anneme; anne beni bu halimle fazla sevme diye geçirdim
Sen benim parçamsın kızım! Diyordu
Bilmiyordu ki! Onların hayalleri,
Benim inançlarımla çarmıha gerilmişti Sinsice
Bir üst sınıfa geçmenin heyecanı ile gittim okuluma
Bir görevli! Bacı bizi zor durma sokmayın ne olur
Diye: kovuyordu! Beni okulumdan, başı önüne eğilmiş bir şekilde
Bura benim okulum! Ondört yılımı verdim Ne hakla, ne hakla hı…
Beni ne hakla kovuyorsunuz? Diyemedim İlk seferinde
Öyle zoruma gitmişti ki! Saatlerce kapıda otura kaldım
Babamın okul hayalleri hücum etti üzerime
Ağladım saatlerce… Bavulumu toplayıp, terminale kadar
Hayalleri ile inancımı savaştırdım Ailemin ve benim
Durdum! İçimden, savaşmalısın
Bu ülke senin dedim Zaman senin dedim
Çok acı çektim Çok acı abi dedi ve sustu…”
— Ben gerisini biliyordum Ama kulaklarımı ona sunmuştum-
Parmaklarına dolayıp kızımın saçlarını,
Usuldan bırakıyordu, yukarı kaldırıp parmaklarını
İçini çekti derinden: “benimle aynı kaderi paylaşan yeni kızlar tanıdım
Okul kampusunda buluşup, beraber tepki veriyorduk
Beraber ağlıyorduk Ortak hayallere, aynı kaderde!
Artık, utanarak bizi kovan görevliler bile sertleşmişti
Babam bir gün telefonda; yaramaz bir şeyler yok değil mi? kızım diyordu
Bende yok babacığım derken Babam; kızım sen her şeyin iyisini bilirsin diyordu
Beni akşam televizyonda görmüşler oysa Oturma eyleminde
İkimizde saklamıştık haftalarca olan biteni birbirimizden
İki hayalinin birinden, vaz geç baba diyemiyordum
Zaten telefonda, sen her şeyin iyisini bilirsin demişti
Dönem sonuna doğru yirmi kız okuldan atılmıştık
Babama diyemedim Yaz tatili bitene kadar
Kızım bir yıl sonra doktor olacak, diye duyurmuştu fabrikada
Tekrar okula müracaatlar, mahkeme falan olmadı bir türlü
Çarmıha gerili hayaller ezdi beni!
Bir arkadaşından öğrenmiş babam, okuldan atıldığımı
Annemde mahallede çıkan laftan sözden anlamış
Disiplinsizlikten okuldan atıldı deniliyormuş
Hayallerine sahip çıkar gibi, sahip çıktılar bana
Çarmıha gerili hayaller ezdi oysa beni
Aynı sınıfta bir arkadaş, evlenmek istedi benimle
Bense bir kızım olur diye korktum, evlilikten
Ya kızım olursa
Ya ona yarım kalan hayallerimi bağlarsam
Ya oda benim çektiklerimi çekerken/ en çokta…
Benim hayallerim, yıkarsa onu!
Nasıl aynı işkenceye sokarım onu!
Kızım olur diye korktum abi… Evlilikten
Sen kızına hayaller kur Ama ne olur, ona anlatma abi!” Derken
Ağlıyordu, dudakları kızımı öpüp giderken
—Sonradan öğrendim adının Zeyneb olduğunu
Çarmıha gerili hayallerini ararmış burada
Doktor olamadığı hastaneye,
Her gün deli diye getirirlermiş onu
Hiçbir doktora anlatmazmış derdini
Beni tedavi ettiğini bilmeden gitti!
Beklide bu idi tek görevi,
Kızı ile gelenlere anlatırdı derdini
Beni tedavi ettiğini bilmeden gitti
Ben kızıma sıkıca sarılarak ayrıldım
ZEYNEB’in doktor olamadığı hastaneden
Üzeyir Yiğit
Adını soramadım bir kızla tanıştım
Bu çocuk sizin mi? diye geldi yanıma
Saçlarını okşayıp kızımın
Çok güzelmiş; lütfen kızınıza hayaller kurmayın
Ne olur, kurdu iseniz de anlatmayın dedi,/oturdu yanıma
Ben hiç evlenmedim, biliyor musunuz? Neden dedi?
Yok der gibi kafa mı salladım
Başınızı ağrıtmıyorum değil mi dedi?
Kızımın saçlarını okşuyordu elleri…
Tereddütle yok dedim/Estağfurullah
“Ailemin tek çocuğu idim
Öyle nazlanmıştım ki bilemezsiniz
Sahi; sizin başka çocuğunuz var mı? Dedi ekledi
Evet, iki oğlum var dedim
Oh, oh iyi dedi/ gözleri ile kızımı seviyordu, sessizce
Ailem biraz dindardı…
İnancımla yaşamam ve okumam tek hayalleri idi
İki hayallerini de aynı yıl verdim onlara
Üniversite ikinci sınıfta ara tatilde evime tesettürle gittim
Babam, beni görünce sevinçten kendin geçti,
Annem biliyordum kızım, çok dua ettim sana dedi
Öyle sevinmişlerdi ki! Önceden bilse idim;
O mutluluğu vereceğimi? Çoktan seçerdim tesettürü
Onun üzerine; kendim için tercih ettim diyemedim Anneme
Ne tartışmalarla tercih etmiştim oysa
Söyleyemedim anneme!
Çünkü: bana ait iki hayallerini de ellerine vermiştim
Her şey ben tatilden döndükten sonra değişti
Önce beni en çok seven meslek hocam dışladı
Her fırsatta çok çirkinleştiğimi söyledi, Annem geldi hep aklıma
Gericiliği niçin tercih ettiğimi sordu durdu!
En çokta beni, Ailen mi baskı yaptı kızım? Diye
Başımı okşaması incitti
Her geçen gün çirkinleşti dünyamda
Başka baskılarda gördüm
Her gün ağlıyordum…
Deli kız, şımarık kız gitmiş,
Ağlayan ve sorgulayan bir kız gelmişti dünyaya
Yaz tatilimi anneme; anne beni bu halimle fazla sevme diye geçirdim
Sen benim parçamsın kızım! Diyordu
Bilmiyordu ki! Onların hayalleri,
Benim inançlarımla çarmıha gerilmişti Sinsice
Bir üst sınıfa geçmenin heyecanı ile gittim okuluma
Bir görevli! Bacı bizi zor durma sokmayın ne olur
Diye: kovuyordu! Beni okulumdan, başı önüne eğilmiş bir şekilde
Bura benim okulum! Ondört yılımı verdim Ne hakla, ne hakla hı…
Beni ne hakla kovuyorsunuz? Diyemedim İlk seferinde
Öyle zoruma gitmişti ki! Saatlerce kapıda otura kaldım
Babamın okul hayalleri hücum etti üzerime
Ağladım saatlerce… Bavulumu toplayıp, terminale kadar
Hayalleri ile inancımı savaştırdım Ailemin ve benim
Durdum! İçimden, savaşmalısın
Bu ülke senin dedim Zaman senin dedim
Çok acı çektim Çok acı abi dedi ve sustu…”
— Ben gerisini biliyordum Ama kulaklarımı ona sunmuştum-
Parmaklarına dolayıp kızımın saçlarını,
Usuldan bırakıyordu, yukarı kaldırıp parmaklarını
İçini çekti derinden: “benimle aynı kaderi paylaşan yeni kızlar tanıdım
Okul kampusunda buluşup, beraber tepki veriyorduk
Beraber ağlıyorduk Ortak hayallere, aynı kaderde!
Artık, utanarak bizi kovan görevliler bile sertleşmişti
Babam bir gün telefonda; yaramaz bir şeyler yok değil mi? kızım diyordu
Bende yok babacığım derken Babam; kızım sen her şeyin iyisini bilirsin diyordu
Beni akşam televizyonda görmüşler oysa Oturma eyleminde
İkimizde saklamıştık haftalarca olan biteni birbirimizden
İki hayalinin birinden, vaz geç baba diyemiyordum
Zaten telefonda, sen her şeyin iyisini bilirsin demişti
Dönem sonuna doğru yirmi kız okuldan atılmıştık
Babama diyemedim Yaz tatili bitene kadar
Kızım bir yıl sonra doktor olacak, diye duyurmuştu fabrikada
Tekrar okula müracaatlar, mahkeme falan olmadı bir türlü
Çarmıha gerili hayaller ezdi beni!
Bir arkadaşından öğrenmiş babam, okuldan atıldığımı
Annemde mahallede çıkan laftan sözden anlamış
Disiplinsizlikten okuldan atıldı deniliyormuş
Hayallerine sahip çıkar gibi, sahip çıktılar bana
Çarmıha gerili hayaller ezdi oysa beni
Aynı sınıfta bir arkadaş, evlenmek istedi benimle
Bense bir kızım olur diye korktum, evlilikten
Ya kızım olursa
Ya ona yarım kalan hayallerimi bağlarsam
Ya oda benim çektiklerimi çekerken/ en çokta…
Benim hayallerim, yıkarsa onu!
Nasıl aynı işkenceye sokarım onu!
Kızım olur diye korktum abi… Evlilikten
Sen kızına hayaller kur Ama ne olur, ona anlatma abi!” Derken
Ağlıyordu, dudakları kızımı öpüp giderken
—Sonradan öğrendim adının Zeyneb olduğunu
Çarmıha gerili hayallerini ararmış burada
Doktor olamadığı hastaneye,
Her gün deli diye getirirlermiş onu
Hiçbir doktora anlatmazmış derdini
Beni tedavi ettiğini bilmeden gitti!
Beklide bu idi tek görevi,
Kızı ile gelenlere anlatırdı derdini
Beni tedavi ettiğini bilmeden gitti
Ben kızıma sıkıca sarılarak ayrıldım
ZEYNEB’in doktor olamadığı hastaneden
Üzeyir Yiğit