[Esengül]

Allah’a Sığınmak

Bütün yanlışlardan, hatalardan, günahlardan Allah’a sığınırım. Esirgemesi ve rahmeti bol olan Allah’a sığınırım. Bütün kirliliklerden, aşağılık pazarlıklardan, zalimlerden, ihanetlerden, hainlerden, zulümlerden, merhametsizliklerden, sömürüden, adaletsizlikten kaçıp Allah’a sığınırım. Esirgeyen ve bağışlayan Allah’tan dostluğu, güzelliği, sevgiyi, paylaşımı, samimiyeti, kardeşliği, hayırlı işleri dilerim. Zalimin zulmünden, kötünün şerrinden, hainin ihanetinden, kaypağın kalleşliğinden sana sığınırım. Sen esirgeyen ve bağışlayansın. Sen kalplerden geçenleri dahi bilensin. Sen şahdamardan daha yakın olansın.

Günahımla-sevabımla, bütün aczim ve acemiliğimle, çırılçıplak üryan-püryan huzurundayım. Merhameti yalnız senden dilerim. Sen tek ilâhımsın. Herkesi kandırabilirim, kendimi dahi kandırabilirim ama senin huzurunda aczim anlatılmaz. Sen bütün yanlışlarıma, hatalarıma, aczime, günahlarıma rağmen esirgemesi ve koruması sonsuz, sınırsız olan yaratıcımsın. Huzurunda senden hidayet dilerim.

Dünyanın çilesinden, şeytanın hilesinden, zalimin sillesinden sana sığınırım.

İnsan kendi içinde hep yalnızdır. Yalnızlığını bir takım sahte, yanlış şeyle doldurmaya çalışır. Bu kendini kandırmaktan başka bir şey değildir. İnsanın iç yalnızlığı gerçek anlamda hiç bir zaman dolmaz. Yani bir takım maddi hesaplar ve buna dayalı bir yaşam boş bir yaşamdır. Örneğin kişi sanıyor ki; huzuru, mutluluğu parasal olarak güçlendimi elde eder. Bu yanlıştır. İnsanın yığınla kağıtları –ki bu değerli kağıtlara para diyorlar– olsun, insan yine yalnızdır. Bu demek değil ki; insanlara yoksul bir yaşam öneriyoruz. Aksine. Elbette insan maddi olarak rahat etmek zorunda. Fakat unutulmaması gereken, insan nasıl karnını yiyeceklerle dolduruyorsa ve açlığını gideriyorsa, aynı zamanda manevî açlığını da doyurmalıdır. Bunu yaparken de bazılarının düştüğü yobazlığa düşmemelidir. Hurafeleri, boş inançları bir kenara fırlatıp, Allah’a sığınmalıdır. Maddi, manevî bütün açlıkların doyurulduğu, yoksunlukların giderildiği tek yer orasıdır. İnsan sadece bazı anlarda değil, her zaman için Allah’a sığınmalıdır. Öyle gösterişten değil, yapmacık, yüzeysel, biçimsel değil; içten, samimice Allah’a sığınmalıdır. Böylece içindeki kuşkuları giderir, duygu ve düşüncede netleşir, arınır, temizlenir pirüpak olur. Doğrusu bu değil mi? Pirüpak bir yaşam o kadar uzak değil. Bu yaşama giden yollar da sanıldığı gibi tuzak değil. Öyleyse yapılması gerekeni yapalım mı?