[fertelliyim]

Asker Temel



Kurtuluş savaşında ordu büyük zayiat vermektedir...



Ordu komutanı bu gidişe dur demenin yollarını ararken aklına dahiyane bir fikir gelir. Hemen bölüğü düz bir arazide toplar ve bölüğe hitaben: Bu günden sonra düşman tarafından bir kelle getirene on lira vereceğini söyler ve bölüğü cepheye gönderir. Ertesi gün bölük şaha kalkar ve her kes iki,üç kelle getirip ordu komutanından parasını alır. Savaşın üçüncü günü ordu komutanı postası olan temelin yok olduğunu görür. Bölüğe haber salar ve tüm ölüler ile yaralıların arasında temeli araştırır. Yapılan aramalarda temelden iz yoktur. Temelsiz geçen beş günün sonunda nöbetçilerden birisi bölüğe doğru bir toz bulutunun yaklaştığını alarm verir. Dürbünü eline alan ordu komutanı yaklaşan bulutun bir kamyon olduğunu görür. Gözlerine inanamaz kamyonun kasası düşman kelleleriyle doludur ve direksiyondaki de temelden başkası değildir. Sevinçle temeli karşılayan ordu komutanı ordusuna dönerek asker dediğin böyle olmalı der ve temeli odasına çağırır. Odaya giden temele ordu komutanı:



-Bak evladım devletimiz savaş halinde,ekonomimiz bozuk ben size kelle başına on lira sözü verdim ama bu kadar kelleye ödeyecek paramız yok gel seninle bir anlaşma yapalım kelle başına sana altı lira vereyim demiş.



Komutanın teklifine şiddetle karşı çıkan temel parasını tam olarak ister. Bir türlü temeli ikna edemeyen komutan kızgın bir ifadeyle altı lirayı neden kabul etmediğini sorar.

Temelin cevabı müthiştir.

Komutanım vallahi yedi liradan ben aldım onları der.






İstikamet

Temel trene binmiş, Kontrol gelmiş, biletinin İstanbul a olduğunu, trenin Ankara ya gittiğini söylemiş. Temel kendinden emin:
- Peçi maçinist yanlış istikamete cittiğini piliy mi?




Bilenler Bilmeyenlere Öğretsin

Hoca merhum, bir gün sözde vaaz için kürsüye çıkar; kara kaplı kitabı önüne açtıktan sonra:
“Ey cemaat, bugün ne söyleyeceğimi biliyor musunuz?” diye sorar. Cemaat da:
“Ne bilelim, bilmiyoruz.” derler. Bunun üzerine Hoca:
“Madem ki bilmiyorsunuz, ne söyleyeyim size!” der, kürsüden iner.
Vaktin birinde gene kürsüye çıkar Hoca; sarığını kavuğunu düzelttikten sonra, eski nalın, eski tas, eski usul, eski tarz sorar. Cemaat da aralarında ağız birlikleri ettikleri için:
“Bilmez olur muyuz, biliyoruz elbet!” derler. Bu defa da Hoca:
“Ya, demek biliyorsunuz. O halde ne diye tekrarlayıp da başınızı ağrıtayım!” der, gene kürsüden iner.
Gel zaman, git zaman bir gün Hoca gene kürsüye çıkar; şöyle bir öksürdükten sonra, aynı nakaratı okur. Cemaat da daha önce öğütleyip, anlaştıkları için:
“Kimimiz biliyoruz, kimimiz bilmiyoruz Hoca’m”, derler. Hoca da:
“Öyle ise, ne diye vaktinizi çalıp da işten, güçten edeyim sizi; bilenler bilmeyenlere öğretsin!” deyip tası, tarağı toplar.