SİVAS’A ÖZLEM
Seni solur gözlerim
güvendiğim sığınak;
ahşaptandır evlerin,
duvarları kerpiçten.
Az ötenden geçer nazlı nazlı
kıvrılarak Kızılırmak,
geçer içimden buz suyunda yıkanmak.
Öylesine arzular,
öylesine özlerim ki
seni içer sözlerim:
bulanık gökyüzü altında,
yokmuş gibi başka bir kaynak!?
İnan ki başkası değil oturan
ve başkası da olamaz
gönlümün tahtında.
Göremiyorum, nerede?
Ulu câmin, Gök medresen, Çifte minâren
Gözlerimi silip silip batkımda!
Âh Kızılırmak, âh!
nerde, ne tarafta
olursam olayım
özlemiyle içim kıpır kıpır.
Gözümde tüter
çamur şerbetine dönen suyu
- benim için zemzem gibi
taşır zerrelerinde
kim bilir belki nice buruk,
yarım kalmış duyguyu?
Kim bilir, belki de binlerce kaygıyı?
asırların kahrı,
ayrılığın acısıyla, sırtında!
Terkedilmiş....!?
Harâbelere benziyor
Bir zamanlar emsâli bulunmayan
mahzunluğa hükümlü Gökmedresen!?
Yerle yeksan olmuş
Paşa Câmine ne desem!?
Unutulmuş, bir kenarda kalmışsın....
göklerinde yaş kalmamış ağlamaktan.
Hüzünle, mâziye dalmışsın,
zevk almadığın belli
benim gibi
böyle hayat, böyle yaşamaktan.
Unutmuş gibi sevenlerin
benim gibi seni de çoktan....!?
Oyulmuş gibi yüreğin
her yerin
sanki kanlı bir bıçakla!?
Kaybolmuş karlar altında
çatısız evlerin,
çatısı buzlu saçakla.
Gördükçe seni böyle perîşan;
böyle yapayalnız nasıl dayanabilirim,
nasıl etmem isyan?
Şu boynu bükük mahzun hâlin
beni de yaralar,
beni de perîşan eder inan!
Bak! Geldim yine nice özlem
nice ayrılıktan sonra
koşa koşa sana
Ne olur!
Beni kucakla!
01/12/1973 Sivas