[Kardelencicegi]

Susmayı öğrenemedim.

Susmayı öğrenemedim.

Susmayı bilemedim ben hiç. Sanki yüreğime yaramaz bir çocuğu hapsetmiş, tüm oyuncaklarını da elinden almışlardı. Ayaklarımı yere vurarak ağlıyordum.
Dudaklarının ilişemediği dudaklarımı kelimelerle dağlıyordum.
Yaralanmış dizlerimi, bana kalan bir kaç sözle bağlıyordum. Susmasını öğrenemedim.

Yüksek dağ yamaçlarında büyüyüp geri dönüyordu sesin.
Bense seni incitmek için değil, sadece burada olduğumu bildirmek için ortak oluyordum feryatlarına…
İstemezdim biliyorsun. Ne zaman, nerde susmalıydım öğrenemedim.

Odanı aydınlatan o sokak lambası var ya. Kaç kez oradan sızıvermek istedim kimseyi almadığın yalnızlığına...
Davet beklemedim, sanki hakkım vardı bu kadarına...
Kanadım yüreğinden, bulaştım gecelerine.

Sen görmedin, ben hep o sokak lambasının dibinde sabahladım.
Kendimi hep o çınar ağacının arkasına sakladım. Gelemedim yanına.
Yanına gelmemem gerektiğini öğrenmiştim. Ben bir tek susmayı öğrenemedim.

Her sabah hayalinle buluştum. Bir bardak çayı yudumlarken karşılıklı, bir tebessüm gizlidir belki bakışlarında diye, çakıp gözlerimi gözlerine saatlerce bekledim.
Dilinden dökülen ve bana olmadıkları âşikar kelimelerin içinden bir tek virgül olsun gülümsediğinde yüzüme, sevincime sevinç ekledim.
Kanaatkardı yüreğim.
Az ile yetinmeyi bilirdi. Bir tek söz için aylarca, hatta bekle desen, yıllarca beklerdi. Öğrenmiştim.
Ben bir tek susmayı öğrenemedim.

İşte bak yine yaptım. Yine seni kelimelere saklayıp tüm âleme âşikâr ettim.
Affet beni.

Sokaklarda, duvar diplerinde, gece yarısı yatağımda, işyerindeki masamda, yemeğimde, suyumda, soluğumda saklamayı başarıyorum seni.
Ama kelimelerle halleşirken olmuyor işte, beceremiyorum seni benden gizlemeyi. Bak yine oldu işte.
Yine susmayı beceremedim.

[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]
[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

ALINTI: