[Alperen.]

Simdi hepimiz üşüyoruz...


O bir liderdi… Daha biyiklari terlemeden girdigi davadan saclari agarmadan ayrilmak zorunda kaldi.. Yolu zordu, engellerle doluydu. Bütün zorluklara gogüs gerecek bir imana ve inanca sahipti.

Seksen öncesinin efsane ülkücüsü, Türk milliyetciliginin dogru okunmasi için dogru yoldan çıkmamasi için de bütün bedelleri ödedi.. Gün geldi ellerinde büyüdügü, büyüttügü davasi için yine dava arkadaslariyla vedalasip yeni bir yol çizdi kendine. Onun milliyetciligi sadece kan bagina bagli degildi. irkcilik, kafatascilik lügatinde olmadi. Bu tür milliyetciligin Türk’ün orf ve adetlerine uymadigini gordü, gosterdi.. Anladi, anlatti. Büyük Birlik Partisi Genel Baskani olarak siyasetin nasıl yapilacaginin orneklerini gösterdi.. Türk halkı belki onun kurdugu partiyi iktidar yapmadi ama onu hep sevdi, takdir etti. Dindardi, milliyetciydi, vatanini severdi, cesurdu, adam gibi adamdi. Siyasette ilke sahibiydi, dürüsttü, saygindi…

Türk milleti onu sevdi ve hep adiyla hitap etti. O, Muhsin Baskan oldu.. Ne Adnan Menderes, Ne Demirel, ne de Ozal… Hepsi soyadlarıyla anilirken o “Muhsin” idi. Anadolu’da herhangi bir evin kapisini acip karsiniza cikacak siradan bir Anadolu delikanlisi gibi, bizdendi, bizdi.. “Muhsin Baskan“di..

Yillar once Mamak Cezaevi’nde yatarken yazdigi siirdeki gibi veda etti milletine…”Beton cok soguk, usuyorum” demişti siirinde. 2 bin 200 metre yukarda soguk ve tipi altında yine siirinde olduğu gibi usuyerek gitti ulasmak istedigi sonsuzlugun sahibine. Tipki siirinde dedigi gibi:

Ben sonsuzlugu düsünüyorum

Ey sonsuzlugun sahibi, sana ulasmak istiyorum

Durun kapanmayin pencerelerim

Günesimi kapatmayın

Beton cok soguk, üsüyorum,

Allah rahmet eylesin, Mekanin Cennet olsun “Muhsin Baskan”.

[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]