[Kardelencicegi]

[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]
Gece
Şubat 12, 2009 bembeyaz tarafından


Saat gece yarısını biraz geçmişti uyuyamayacağını anladığında.
Yine işe yaramamıştı erkenden yatağa saklanmak.

Kalktı.
İçleri soğumuş terliklerini tekrar giydi.
Hemen yatağın yanındaki masada duran yarısı boşalmış paketi
pijamasının cebine koyup mutfağa yürüdü.


Mutfaktaki küçük radyonun sesini açtı.


Ocakta duran soğumaya yüz tutmuş çayın altını yakıp, pijamasının
cebinden çıkardığı parlak paketten bir sigara alıp ocaktaki ateşten
tutuşturmaya çalıştı.
Gece yarısı kalkmalar sıklaşmıştı bu ara.
Hele bir de sigarasını yakmışsa bu onun iyice asabi olduğu bir vakit demekti.


Sigarasını tutuşturmak isterken ocakta yanan kirpikleri bir kat daha arttırmıştı asabiyetini.
Hıncını sigaradan çıkarırcasına deriiin bir nefes çekti.


Kendini mutfakta ki yeşil kanepenin üzerine bıraktı. Biraz olsun geçmişti asabiyeti. Bir fincan çayı da sigaraya eşlik edince keyfi biraz olsun yerine gelmişti sanki.
Tam kanepeye biraz daha yerleşip keyifle çayını yudumlayacakken birden radyodaki şarkı çalındı kulağına.


Sanatçı, sevgilisinin gözlerine bakarak konuşan bir aşığın ses tonuyla “Bir kara kaşın,bir kara gözün değer dünya malına” diyordu.


Durdu.
Çayını masaya geri bıraktı.O sırada unuttuğu sigarası küllükte sönmek üzereydi.
Bir ölünün donukluğuna bürünen gözlerini hiç kırpmadan bir süre daha dinledi şarkıyı.
Gözünün önüne geldi o “bir çift kara göz.’’


Yeniden hüzünlendi…


Onu düşündü…


Belli ki o da biliyordu zeytin gözlerine dünyadan daha fazla değer verildiğini. Biliyordu kılıçtan keskin kaşlarının altına saklanan simsiyah gözlerin baktığı yeri kül eden yakıcılığını.
Sinirlendi yine…


Radyoya kızdı bu sefer.


Ne hakkı vardı ki şimdi onun moralini bozmaya.


Yeni yaktığı sigarayı da küllükte söndürüp ayağa kalktı.


Hızlı bir hareketle elini radyonun kapatma düğmesine uzatmıştı ki birden durdu…


Dudakları hafifçe yana kıvrıldı.


Yüzünde bir tebessüm belirmişti.


Radyodaki tok sesli sanatçıdan şimdi başka bir eser yayılıyordu evdeki sessizliğin içine…
“Güzelliğin on para etmez şu bendeki aşk olmasa.”


Alinti.