Cevap: SEVDİM İŞTE....
Romanlardaki kahramanlardan biri de böyle sevmişti işte…
“… Ama aslında kendisi içine çevirmişti gözlerini, yüreği üzüntü ve özlemle dolup taşıyordu. Ne demeye, ne demeye buradaydı sanki ? .... Ama hayır , yeri yine de burasıydı onun, istediği kadar İgne’den uzak tek başına pencere önünde dikilsin, salondan gelen uğultular, kadeh şıngırtıları ve gülmeler arasında sıcacık yaşamın çın çın yankılandığı ortamda Inge’nin sesini ötekilerden ayırt etmeye çalışsın, kendini hep inge’nin yakınında bildiği burasıydı yeri !
Inge gelmeliydi Şimdi! Onun salondan ayrıldığını fark etmeli, ne durumda bulunduğunu hissetmeli, kimseye belli etmeden peşinden çıkıp gelmeli, kendisine acıdığından bile olsa elini omzuna koyup şöyle demeliydi: ”Haydi dön salona, aramıza katıl, üzülme, seni seviyorum.” Gerilere kulak kabarttı ve saçma bir gerilim içinde Inge'nin gelmesini bekledi. Ama Inge gelmedi asla böyle bir şey olmadı.” ( Thomas Mann: Seçme Öyküler)
|