[Kardelencicegi]

EvveLim . . . EzeLim . . . Ebedim(sin) !




[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]





Şeceresi hüzün olan kadının buzdan kalbine düşen hayatsın..

Canıma can diye süzülensin .

Kanadında mutluluk olan baharlarsın sen...
Gonca güllerle süslenmiş sabahların gülümsediği cansın sen.. Kaybettiklerimin ardından tek kazandığımsın..
Bedel i ödenmiş acılarımı dudaklarındaki nefesle gideren şifâsın sen.. Bağrı yanmış ve susuzluktan yüreğimi kurumuş

Kıyılarıma dolan ve benliğimden aşıp ...

Yüreğimde çoğalan bitmez deryâsın sen..
Yaralarıma kendi yarası gibi bakıp sökük yüreğimi Eyyubvâri sabırla mutluluk ekleyen
Çöllerimdeki serabın tükendiğini bilip dudaklarındaki
Ab- ı hayat ile menzile giren Mecnunsun sen...
Göğsümde her zaman övünç abidesi diye saklayacağım...

Ömrü vefasın sen..
Sen susuzluğuma düşen hayatsın..
Bak çöllerim yeşeriyor..
Dokun toprağa..

Zamanın göğsünde elenmiş topraktan “ sen ” fışkırıyor bak..
Dua dua filizleniyor kuru yapraklar...
İçinde büyüttüğüm kız çocuğunu vakitsiz gömen kadının kuru dudaklarına sunulmuş ab- ı hayatsın...
Sen benim gözlerindeki kendimi gördüğüm hayatımsın...

Soluklandığımsın nefes aldığımsın....

Velhasıl; sen benim evvelim

Ezberim ezelim ebedimsin . . .

Sen benim herşeyimsin . . .

" Sen dünden daha büyüksün içimde sevgilim.....''




C)alinti




[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]