[Dilsad Hatun]

Güzel bir bayram günü, bayramlar bayram..
Sahabiler Allah Rasulü (s.a.v.)'in ardında bayram namazını kılmışlar,
neşeyle evlerine dağılıyorlar..

Efendimiz (s.a.v.) de mescidden çıkıyor.
Çocukları görüyor. Neşe, sevinç içinde rengarenk,
yepyeni bayramlıklarıyla oyunlar oynuyor çocuklar.

O en merhametli insan..
O hayatı en ince, en dikkatli yaşayan..
Neşeler, sevinçler, gülücükler içinde, bir bayram gününde O (s.a.v.),
mahzun bir çocuğu farkediyor..

Çocuk bir duvarın dibine çömelmiş, elbiseleri perişan, ağlamaklı..
Çocuğun yanına varıyor, soruyor:

- Yavrum neyin var, neden böyle üzgünsün?
Niçin arkadaşlarınla birlikte oynamıyorsun?

Ve, Allah Rasulü (s.a.v.) çocuğun Uhud şehidi bir babanın yetimi olduğunu öğreniyor.
Gözleri doluyor, gönlü Uhud gününe akıyor..

Çocuğun ellerinden tutuyor, başını okşuyor, gönlünü alıyor.
Sevindirici bir haber veriyor:

- Ağlama..Ben baban olayım. Aişe annen, Fatıma kardeşin olsun. İstemez misin?

Çocuk sevincinden uçacak gibidir.
- Nasıl razı olmam, nasıl istemem..

Efendimiz (s.a.v.) çocuğu alır, evine götürür.
Yedirir, içirir, üstünü başını giydirir. Çocuğun ismi Buceyr'dir..
Efendimiz (s.a.v.) bu ismi değiştirerek ona Beşir ismini verir.
Artık karnı tok, güvende olan Beşir güle oynaya arkadaşlarının yanına gider.
Arkadaşları sorar:

- Biraz önce ağlayıp duruyordun. Şimdi ne oldu?

Beşir cevap verir:

- Açtım, doydum; çıplaktım, giyindim; yetimdim, Rasulullah babam, Aişe annem oldu.

Bunun üzerine diğer çocuklar ona gıpta ederek,

" Keşke bizim babamızda Uhud'da şehit olsaydı da,
biz de böyle bir babaya kavuşmuş olsaydık." derler.

Beşir b. Akra (r.a.) Efendimiz (s.a.v.)'in vefatına kadar O'nun yanında kaldı.
O vefat ettiğinde asıl yetimliği başlamıştı. Şöyle ağlar dururdu:

" İşte şimdi yetim kaldım. İşte şimdi garip oldum."