Acımasız Öyküler

[4Eylul]

KADINLAR TUVALETİ

Temmuz sıcağının kenti teslim aldığı ve insanları hareketsiz bıraktığı öğle saatleriydi.
Orta yaşlı bir hanım, kadınlar tuvaletinin kapısından feryatlarla dışarı fırladı.
Caminin bahçesindeki dernek binasının önünde miskin miskin oturan bir grup yaşlı adam, kadının sözleri üzerine sandalyeleri devirerek ayağa kalktı:
- İçeride erkek var, erkek var, diyordu kadın, az önce apar topar çıktığı kadınlar tuvaletini göstererek...
“Normal zamanda” bu kadar erkeğin bulunduğu bir cami bahçesinde sesli konuşması mümkün olmayan kadının, üstelik feryat figan bağırması, o yaşlı insanların kendilerinden beklenmeyecek bir hızla kadınlar tuvaletine doğru koşuşturmasına sebep oldu.
***
Çoğu yaşlı on kişiye yakın insanın gürültüler patırtılar arasında biraz sonra içeriden döverek çıkarttıkları kişi, bir pazarcıydı.
Başında kasketi, oduncu gömleğinin üzerine geçirdiği yeleği, parmağında şövalye yüzüğü, tüysüz yüzüne inat kalın kaşlarıyla ellili yaşlarda biri...
***
Aldığı darbelerle hastaneye kaldırıldığı için olay yerel basına yansıdı ve pazarcı ile ilgili net bilgiler ortaya döküldü:
Elli dört yaşındaydı.
Dört çocuğu vardı.
Daha yirmi dokuz yaşında iken, eşi ölmüştü.
Bir daha evlenmemişti.
Yirmi beş yıldır duldu.
E.Ü. Onkoloji Hastanesi’nde kanser teşhisi konulalı iki buçuk yıl olmuştu.
Bulunduğu il ve civarında, çocuklarıyla birlikte deterjan satıyor ve pazarlamacılık yapıyordu.
Çocuklarına iş bulmak için çalmadık kapı bırakmamış, ama hiçbirisi için başarılı olamamıştı.
Kendisinin de hiçbir sosyal güvencesi yoktu.
***
Pazarcı, olay günü akşamüzeri, kapısında bir polisin nöbet tuttuğu hastane odasında kendisini ziyarete giden gazeteciye şunları söyledi:
“İki buçuk yıldır tedavi görüyorum ama bu tedavi lafın gelişi... Maalesef burada ilaç bulmak çok zor. Hayat boşmuş. Kendimi çocuklarıma adadım, ama şimdi acılar içinde kıvranıyorum. Herhalde öleceğim, yaşam çizgim tükendi. Çektiklerimin yazılmasını çok isterdim.”
***
Gerçekten de pazarcının yazılmaya değer acımasız bir öyküsü vardı.
Çünkü, yirmi dokuz yaşında ve dört çocuğu ile dul kalınca, çocuklarını korumak, cinsel tacize uğramamak için tam yirmi beş yıl erkek kıyafeti ile yaşamış bir kadındı o...
Evet, kadın dernekleri tarafından tam beş kez ‘yılın annesi’ seçilen Y. T., 13 Temmuz 2005 günü hastanede hayata veda etti.