YAŞLI KADININ YANLIZLIGI

[barikat58]

Elleri titriyordu,gözleri mazinin derinliklerine dalmış ve
o günleri bir bir gözlerinden bir film şeridi gibi geciriyordu.

1990 yılıydı oglu Abdurrahman annesi ve babasına kendilerine
bakacagını söyleyerek onlara ellerindeki tek tutunur dalları olan
evlerini sattırarak ilçeye götürmüştü.İlk günler çok güzeldi
oglu,gelini ve torunları mutlu bir şekilde yaşamlarını
sürüyorlardı.Derken günler geldi gecti.Abdurrahman ve karısının
gercek yüzü meydana cıkmıştı.Çünkü onlarla artık aynı evde
oturmuyorlardı onları eski bir kömürlüğe yerleştirmişlerdi.
Kendi öz anne va babasını bir kömürlüğe layık görmüştü.
Artık eskisi gibi yemekte getirmiyorlardı.Yaşlı çift kimi gün aç
kimi gün tok yatıyordu.Bir gün dahada beteri oldu.Abdurrahman
anne ve babasını kömürlüktende atarak sokaga bıraktı.yaşlı çiftin
artık kalacak yeride yoktu.Komşuların yardımıyla bir ev tutuldu
ve artık orada kalıyorlardı.Kira ve evin giderleri duyarlı komşular
tarafından karşılanıyordu.Birden akıllarına köydeki tarlaları gelmişti
eger tarlaları satarlarsa baya bir zaman sorunsuz kimseye muhtac
olmadan yaşayabilirlerdi.Bir müşteri bulmuşlardı resmi işlem icin
ugraştıklarında acı bir gercegi daha ögrendiler.Tarlanın artık kendi
adlarına olmadıgını ogulları Abdurrahmanın üstüne oldugunu
ögrendiler.Megerse Abdurrahman size yardım almak için yazdım
dedigi kagıda tarlanın devir teslimini yazmış ve onlarda farkında
olmadan imzalamışlar.Bunları ögrenen baba iyice yıkılır ve fazla
dayanamaz bir ay sonra hayata gözlerini yumar.Kadın artık koca
hatta tek başınadır.Ne tutunacak bir dalı nede sıgınacak bir kapısı
vardır.Yıllarca bakıp büyüttügü evlatları onu kandırmış ona
kapılarını kapatmıştı.Kadın son bir umut istanbuldaki oglunun
yanına sıgınır.Fakat 3 ay kalabilir çünkü gelini onu
istememektedir.Kadın soguk kış günü esenler otogarından
otobüse atladıgı gibi tekrar memleketine döner.Köyüne koşar
eşinin mezarını ziyaret eder gidecek yeri olmadıgı için eşinin
yanında ac ve perişan bir şekilde mezarlıkta gecirir geceyi.....
Köyün cobanı sabah farkederek onu evine götürür daha sonra
köylüler yardımlaşarak ona bir ev yaparlar.Artık sobası sürekli
yanmasada sürekli sıcak corbası olmasada başını sokacagı bir evi
vardı....Abdurrahmanın gerçek yüzünü ögrendigi gün ölmüştü o!Artık
önemi yoktu yaşamın!Şimdi tek başına ölmeyi bekledigi bu evde.......



(BARİKAT A.Ş TARAFINDAN GERÇEK HAYATTAN ESİMLENMİŞTİR)