Rahmetle Anıyoruz

[fırtına110]

Yıllar önceydi.Henüz 18-19 lu yaşlardayız.Üniversiteye geleli bir iki sene olmuş.İçimizdeki vatana hizmet aşkının ve ülkümüz için her şeyimizi rahatlıkla feda ederim düşüncesinin zirve yaptığı yıllardı.Çocukluğumuzda gördüğümüz büyüklerim ve aldığım aile terbiyesi sonucu kafamın içinde yerleşmiş olan bir ideal ,idealizm ve idealimdeki lider algısı, İstanbul’a geldiğimizde büyük bir hayal kırıklığıyla yerle bir olmuştu.Samimi olan dava büyüklerimizin önemli bir kısmının cezaevlerinde olduğunu,dışarıda kalanların önemli bir kısmının ise bu işin kaymağını yediğini görmeye başladık.Hareketin temsilcilerini gördükçe sukutu hayale kapılmaya başladık.İslami yaşantıdan çok uzak olan bir çok ismin camianın tepe noktalarını tuttuğunu gördükçe,ümitsizliğe düşmeye başlamıştık.
Ümitsizliğimizin ümidi,karanlık gecelerimizin aydınlık güneşi,yiğit insanı tanıdığımız anda yaşadığımız bütün olumsuzlukları anında unuttuk ve yeniden heyecanımıza kavuştuk.İnandığı gibi yaşayan,yaşadığı gibi inanan,gözü kara,samimi ,ihlaslı,kararlı,cesur bir insanı ,Muhsin ağabeyimizi tanıdık.Onunla, yakından görüşme ve sohbet etme imkanı buldukça,ona karşı sevgi,saygı ve muhabbetimiz oldukça artmaya başlamıştı.Bize sabır,gayret ve ümit aşılar,ibadetlerimize çok dikkat etmemizi nasihat ederdi.Ufkumuzu açar,kitap okumamız için ısrarcı olurdu.
Öğrenci evlerimizi ziyaret ettiği günlerde sabahlara kadar onun o güzel sözlerini dinlemek,ağzından çıkan bütün kelimeleri duyabilmek için adeta nefes almadan can kulağıyla takip eder,soluğumuz kesilircesine dikkatini dağıtmamak için kıpırdamamaya çalışırdık.
Sabah namazına devam eden sohbetlerin akabinde,sabah namazını kıldırmak için imamlık yaptığı zaman onun arkasından cemaat olmanın lezzetini,manevi hazzını anlatmaya kelimelerin sığmayacağını söylemek isterim.
Çok farklı mekanlarda,Muhsin Ağabeyimizin rahle-i tedrisinde ders görmüş ve dizinin dibinde yetişmiş olmanın verdiği cesaretle bizlerde bir şeyler yapmaya,belkide Türkiyeyi kurtarabileceğimize inanmaya başlamıştık.Bizim Dergah Dergisi,Cihat Yayınları,Mesele Dergisi gibi yayınlarla mücadeleye destek vermeye çalıştık.
Muhsin Ağabeyimizin bir gün mutlaka ülkemizi hak ettiği yere getireceğini,Türk-İslam davasının muzaffer olmasını sağlayacağını,bu vatanda düşen şanlı sancağı yeniden eline alıp Ümmet-i Muhammediyenin içinde bulunduğu kötü durumdan kurtaracağına bütün kalbimizle inanıyorduk.
Gençlerin bir elinde Kur’an,bir elinde bilgisayar olması gerektiğini,kendimizi sürekli yetiştirmek gerektiğini,geçmişteki yaşanan acı olaylardan ders alıp,kesinlikle üniversitelerde veya herhangi bir yerde kavgalardan mutlaka uzak kalmamız gerektiğini,sorunlarımızı konuşarak çözmemiz gerektiğini,kavganın,dövüşün asla fayda etmediğini defalarca anlatırdı.
Bizler,kendisine Muhsin Ağabey diye hitap çok sever,kendi öz ağabeyimizden daha yakın hissederdik.Muhsin Abi,İstanbul’a geliyor duyumunu anda nasıl heyecanlandığımızı,hele bizlere tek tek isimlerimizle hitap ettiğinde eriyip bitiyorduk.
Bütün arkadaşlarımızın akademik kariyer yapması gerektiğini,üniversitelerin kadrolarına girmemizin önemini anlatırken sürekli eskilerden örnek verir,eğitimin önemini vurgulardı.
Ağzından öyle güzel sözler dökülürdü ki slogan olarak kabul edilen şu sözleri bile ne güzeldi.
Çağrımız İslam da Dirilişedir
İnananlar Kolkola Yürüyelim Hak Yola
Bugün bizler,senin öğrettiğin gibi,yetiştirdiğin gibi yaşamaya çalışacağımıza,bulunduğumuz her yerde ideallerinin gerçekleşmesi için mücadele etmeye,doğruluktan,dürüstlükte n ayrılmayacağımıza,asla fırıldak olmayacağımıza,çizgimizden hiçbir zaman şaşmayacağımıza,hangi makam,şan,şeref,paye,para,pul önümüze konulursa konsun,senin elinle her şeyi teptiğin gibi tepeceğimize İslami hayat tarzımızdan milim taviz vermeyeceğimize bir kez daha söz veriyoruz.
Ruhun şad,mekanın cennet olsun
Seni hiçbir zaman unutmayacağız,unutturmayacağız sevgili ağabeyimiz.



OSMAN AZMAN
oazman@hotmail.com