KAFKASKAR'in siir kösesi

[KAFKASKAR]

BİZİM TÜRKÜMÜZ



Bizim türkümüzde gurbet var artık.

Hasret var, yürek var, toprak var balam

Gönlümüzü sımsıcak alan topraklar

Tiyan-Şan, Kadır-Gan Dağları'na dek uzar

Kim demiş vatanımız Edirne'den Kars'a kadar.



Kerkük'te kurşunlar ansızın bizi vurur

Sürüklenir sokaklarda başsız cesetlerimiz

Zulüm bir hançer gibi içimize oturur

Bir mağara devrinden arta kalan insanlar

Kerkük'te kan kusturur...



Uzar gider bir sessizlik içinde

Bir uçtan bir uca Türkistan toprakları

Beyaz altın dediğimiz pamuk tarlalarına

Çöreklenir yedi başlı kızıl yılan

Baş kaldırsa esarete yeni bir Osman Batur Han

Bebekler bile vurulur beşiklerinde

Kana boyanır Türkistan.



Basmış kanlı çizmeler toprağına bir defa

Çiğnenmiş kara kalpaklar, temiz duvaklar

Susmuş minarelerinde mübarek ezan

Prangaya vurulmuş bir mahkûm gibi çaresiz

Boynu büküktürkülerde güzelim Azerbaycan.



Bir kanlı ağıt söylenir şimdi Kırım'da

Biz duyarız Kırım'ın öldüren feryadını

Bir büyük destanla birlikte yeniden yazacağız

Kırım topraklarına Kırım Türkünün adını.



Balkanlarda büyük, öksüz kubbeler

Minareler, şadırvanlar, kervansaraylar

Bizi söyler, anlatır Mimar Sinan'dan beri

Üsküp'te, Estergon'da, bir atar damar gibi

Davullar, zurnalar ve serhat türküleri...



Yüzyıllardan beridir Altaylardan Tuna'ya

Bizim türkülerimizdir söylenen

Konuşan dil, bizim dilimizdir

Renk renk, nakış nakış uzayan toprak değildir

Kilimlerimizdir...



Yine bir dağ gibi, bir dev gibi doğrulacağız

Yeni bir ruh doğacak toprağımızdan

Tanıyacak bizi dünya yeniden heyecanla

Burma bıyığımızdan, kalpağımızdan.



Bizim türkümüzde gurbet var artık.

Hasret var, yürek var, toprak var balam

Gönlümüzü sımsıcak alan topraklar

Tiyan-Şan, Kadır-Gan Dağları'na dek uzar

Kim demiş vatanımız Edirne'den Kars'a kadar.

Yavuz Bülent Bakiler

[KAFKASKAR]

TÜRKİYEM, ANAYURDUM, SEBEBİM, ÇAREM!


Ben, kağnılarla yaylılarla büyüdüm geldim

Çocuk yüreğimi yakan türküler dinleye dinleye.

Mahzun kağnılarla, nazlı yaylılarınla

Ve tozlu yollarınla sevdim seni Türkiye!



O tezek topladığım kırlar, yaylalar...

Başına oturduğum, yemek yediğim atandır.

Türkiye'm, anayurdum, sebebim, çarem...

Taşına toprağına vurgunluğum bundandır...



Akşam karanlığıyla başlardı kurbağalar

Susar gökyüzü kadar, dinlerdim biteviye.

Gecemi besteleyen cırcır böceklerinle.

Kurbağa seslerinle sevdim seni Türkiye!



Bir Peygamber sofrasıydı soframız:

Biraz tandır ekmeği, biraz çökelik...

Yoksulluğunla da bağlandım kaldım sana

Mecnunlar gibi üstelik.



Yağmurlar başlayınca, odalarımız damlardı

Dizlerini döve döve ağlardı anam.

Şimdi kırkikindiler boyunca sırılsıklam

Küçük kerpiç evlerin çıkmaz aklımdan!



Türkiye'm! Hasretim! Kınalı türküm! ..

İçiçe güzellik, uç uca kahır

Yüreğimi bin parçaya bölseler

Her parçası yine seni çağrışır.


Yavuz Bülent Bakiler

[xwst]

''Ulke olup gir koynuma'' demiş şair.Ulke,sevgili,yar,ana,baba ...Kim var memleketinden nefret eden zaten?Yalan!!!
MEMLEKETİM
Memleketim, memleketim, memleketim,
ne kasketim kaldı senin ora işi
ne yollarını taşımış ayakkabım,
son mintanım da sırtımda paralandı çoktan,
şile bezindendi.
Sen şimdi yalnız saçımın akında,
enfarktinda yüreğimin,
alnımın çizgilerindesin memleketim,
memleketim,
memleketim...

NAZIM HİKMET RAN

[KAFKASKAR]

Bir Erzurum siir'i

Seni ele sevirem ki...
Diyacahsan ki niye ?
Ne bilim işde ele !
Seni görende bir hoş olir, ölir, ölir, ölirem...
Ahşam olir, davar, nahır, mal gelir, Komlar, ahırlar dolir.
Sayiram, sayiram biri esgik. Bi daha sayiram,
Bir de bahiram ki tamam. Ama üzülirem;
Diyacahsan ki niye? Bennam işde ele!

Yassi olir,sekide eymek yiyeceğam.
Civil lavaşi dürüm edir, tam kıtliram,
Sen ahlıma gelirsen, boğazimda dügümlenir, yiyemirem.
Gene diyirsen ki niye? İşde ele... Anam örtileri serir...
Gendi gendimi yiyirem. O da gidir, külli biçare galiram.
Gözlerim süzülir, uyuyacağım uyiyamiram.
Gafam garişir, yüregim sıhişir, yatamiram.
Gene diyirsen niye..? İşde ele...

Guşluğa doğri daliram, Hayal, hülya görirem, sanki yanımdasan.
Sevinir, sevinir bir hoş oliram, Bir de ayıliram ki, yastığa sarılmışam.
Diyacaksan ki niye? Amaaan, işde ele! Sabah olir, horozlar ötir, gün doğir...
Gahiram tavuhlara, culuhlara yem verirem...
Culuhlari dutir dutir öpirem. Onlari bile sene benzedirem.
Saggın deme niye? Ne bilim işde ele!

Gün gibi gelir, ay gibi gidirsen. Beni yiye yiye bitirirsen.
Hep ömrümden götirirsen. Seni sevdigimi de coh ey bilirsen.
Diyirsen ki niye? Bilirsen işde ele! Babam beni gapiya goymir diyirsen.
Ey helt yiyirsen. Gomşulara, emin, bibin, ezen gile gidirsen...
Medem ele çıh cama, tırhıca gel!
Yüzün görim, bu da bene yeter.
Saggın deme niye? İşde ele...

[Abdurrahman 58]

işde ele
eyvallah usta güzel bir şiir emeğine sağlık

[KAFKASKAR]

[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]
Kaç fırtına gördü bu yürek,kaç kez dingin sularda seyretti mavilikleri
Yaşamın denizinde,seyir eden bir gemi gibi,yelken açtı yeni ufuklara,kaç kez.
Yolcular taşıdı içinde,dostlar ağırladı,aşklara mekan oldu,yıldızlar seyredildi güvertesinden
En güzel şarkılar söylendi içinde,kuytu köşelerinde en güzel sözlere eşlik edildi
Bakıma alındı kaç kez,kaç kez batacağım korkusu sardı,fırtınalarda bu yüreği
Kaç kez el sallandı peşinden,bizi unutma diye,kaç kez bağırıldı ardından
Tüm deniz kızları ezberledi belki ismini,bordosuna yapışan midyeler oldu da
Gezdi onunla beraber,gittiği her yeri,etrafında kaç yunus yarıştı kim bilir
Ama hiç biri,bu fırtına gibi olmadı,hiç biri bu kadar sallamadı bu yüreği
Bu seferki başkaydı,bu fırtına değildi,bilmediği bir şeydi,yönü belli olmayan bir rüzgardı
Adı bilinmiyordu bordosuna vuran dalgaların,her dalga bir çatlak açtı
Her esişinde bir yelken kopardı,bir bir denize düştü güvertesindekiler,kayboldu
Ne bir liman bulabildi girecek,nede takati kaldı seyrine devam edecek.
Ve demir attım nihayet,YÜREĞİM alargada artık.
Haklısınız arkadaşlarım,haklısın deniz kızı,haklısınız güvertemden seyredilen yıldızlar
Ancak bu seferki başka inanın
Yüreğim alargadayken,demir al diyorsunuz bana
Görmüyor musunuz içinde kaldığım fırtınaları,gündüzün pusu,geceyi andırırken uçsuz bucaksız....
Nasıl demir alır,alargada bir yürek yeni sevdalara,hangi tayfa asılır zincirlere korkusuzca...
Hangi yelken dayanır bu fırtınaya bu rüzgara
Hangi kaptan geçer dümene umarsızca,kestane karasını andıran bu fırtınada.
Okyanusların,10 şiddetinde havaları gibiyken arkamda bıraktığım fırtına,albatroslar bile korkarken uçmaya,nasıl cesaret ederim,yeni fırtınalara demir almaya
Bordosunda çatlaklar açılmış bir gemi gibiyken yüreğim,yeni bir fırtınanın azgın sularıyla nasıl baş ederim.
Pusulamda yokken,yıldızları beklemem değil mi yönü bulmam için gereken.
Batacak korkusuyla,ben hariç herkes terk etmişse,terk edilmiş gemi gibiyken bu yürek
Alargada olan yüreğim,azgın dalgalarda sallanırken,ışıkları sönmüşse bir bir
En iyisi,fırtınanın dinmesini,güneşin açmasını beklemeliyim.
En son gemiyi terk eden kaptandır derler ya
Ama ben gemimi terk etmemeliyim,ya fırtına geçmesini beklemeli yıldızları görmeliyim.
Yada yüreğimin dümeninde ÖLMELİYİM

[KAFKASKAR]

[KAFKASKAR]

[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]
[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

[altuntas58]

Bu güzel şiiri bizlerle paylaştığın için teşekkürler

[KAFKASKAR]

MAVİ SEVDAM.........


Mavilere uzaktan bakanlardan olmadık biz.. Mavinin içindeydik, mavinin
her tonuysa bizim içimizdeydi. Aşk bir sarmaşıktı, sarmıştı heryanımızı.
Yürekliydik, cesurduk, aşk için ölünecekse onu da yapardık kuşkusuz. Bizi
yolumuzdan döndürecek herhangi bir güçte yoktu üstelik.

Yürüdük ve yorulmadık...


Aşkımızı herşeyden üstün kılmayı bildik biz...
Ne hayallerimizi bıraktık ne de gerçeklerden uzaklaştık.
Bazen yere sapasağlam basarak, bazen bulutların üzerine çıkarak
yaşadık aşkı. Kimseye aldırmadık, tek söz söylemedik.
Madem bu sevda bizimdi, madem aşk herşeyimizdi;
öyleyse korumak en önemli görevimizdi.
Koruduk ve bıkmadık...

Korkakların ve iki yüzlülerin dünyasında bir sevdayı
ayakta tutmak kolay değildi elbette...
Yüreklerimiz kocamandı, içine kocaman dünyaları alırdı.
En zor anımızda yüreklerimize sığındık. Birbirimizin içine aktık.
El eleydik her zaman. Yan yanaydık, can canaydık.

Sıcacıktık ve soğumadık...

Birbirimizi olduğumuz gibi kabul edebilmiştik...
Farklılıkların, insanları zenginleştirdiğini biliyorduk.
Başkasına en aptalca gelebilecek şeyleri yaparken bile çok eğleniyorduk.
Kimin ne dediğini, bize gülüp gülmediklerini önemsemiyorduk.
Birbirimizi bulduğumuz için Tanrıya şükrediyorduk.
Birimiz için ölmemeli, birbirimiz için yaşamalıydık.
Sevdikçe hayata daha çok bağlandık.
Sarıldık ve bırakmadık...

Geçmeyecek, bitmeyecek, ölmeyecek bir aşk bu...
Zaman geçecek ama bu aşk asla bitmeyecek.
Asırlık bir çınar gibi sağlam kökler salacak toprağa.
Fırtınalar kopacak, yağmurlar yağacak,
karlar kaplayacak her yanı ama yıkılmayacak.
Biz yaşayacağız ve aşkımız hep var olacak...

Ey benim mavi sevdam, umudum, aşk yoldaşım.
Sana söz bu yürek her atışında senin adını anacak...