Kitaplara İman

[sonbahar5803]

Kitablara İman Deyince Neyi Anlıyoruz?


Allah Teâlâ insanlara gönderdiği Peygamberlerin bir kısmına, birer de kitab indirmiştir. Bu kitablarda Allah, insanlara emir ve yasaklarını bildirmiş; onlara iyiyi, güzeli öğretmiş, doğru yolu göstermiştir. İşte bu kitablara, Allah`ın kitabları mânasına İlâhî Kitablar denir. Ayrıca semâvî kitablar, mukaddes kitablar adı da verilir.

İslâm dîni Allah`ın indirdiği bütün İlâhî Kitablara inanmayı emreder. Bu îmanın özü şudur:

Her Peygambere vahiy gelmiştir. Bâzı Peygamberlere gelen vahiyler, bir araya getirilerek müstakil birer kitab halini almıştır. Kendilerine kitab verilmeyen peygamberler ise, daha önce indirilmiş olan İlâhî bir kitaba tâbi olmuş, onun hükümlerini, gönderildikleri insanlara anlatmışlardır. Kur`an, en son İlâhî Kitabdır. Son Peygamber Hz. Muhammed`e (asm) indirilmiştir. Kuran`da çeşitli peygamberlerden bahsedilmekte ve bu peygamberlerden bâzılarına kitablar verildiği anlatılmaktadır.

Her Müslüman, Kuran`a inandığı gibi, Kuran`ın haber verdiği bu İlâhî kitablara da inanmalıdır. Bu îman, İslâm`ın inanç esasları arasında mühim bir yer tutar. Çünkü Kur`an da, daha önce indirilmiş İlâhî kitablar gibi bir İlâhî kitabdır. Geçmişteki İlâhî kitablara inanmak Kuran`a inanmayı gerektirdiği gibi, Kuran`a inanmak da geçmişteki İlâhî kitabların varlığını kabûl etmeyi icab ettirir.


Kaynak: Mehmet Dikmen

[kangalli58yasin]

Güzel bir yazi

Paylasin icin tesekkürler

[sonbahar5803]

İlâhî Kitablar Kaça Ayrılır, İsimleri Nelerdir?


Kuran`dan önce indirilmiş olan İlâhî Kitablar ikiye ayrılır:

1. Küçük kitablar
2. Büyük kitablar.

- Kuran`dan önce indirilmiş olan küçük kitablara, sahifeler mânasına "Suhuf" denir. Bunlar, kitab denemeyecek hacimde birkaç formalık kitabcık veya risaleciklerdir. Hepsi 100 sahifedir. Kendilerine suhuf verilen peygamberler: Hz. Adem, Hz. Şît, Hz. İdris ve Hz. İbrahim Peygamberlerdir. Bunlardan Adem Peygambere 10 sahife, Şît Peygambere 50 sahife, İdris Peygambere 30 sahife ve İbrahim Peygambere 10 sahife verilmiştir.

Kuran`ın dışındaki büyük kitablar üç tanedir.
İsimleri: Tevrât, Zebûr ve İncil`dir.
Böylece Kur`an`la birlikte 4 büyük kitab olmuş olur. Bunlardan Tevrat, Mûsâ Peygambere, Zebûr Dâvud Peygambere, İncil de İsâ Peygambere indirilmiştir. Kur`an ise, hepimizin bildiği gibi Peygamberimiz Hz. Muhammed`e (asm) indirilmiştir.


Kaynak: Mehmet Dikmen

[sonbahar5803]

Diğer İlâhi Kitablarla Kuran Arasındaki Fark Nedir?


Kuran`dan önce gelen ve bugün elde mevcut bulunan İlâhî Kitabların hiçbiri, Allah`ın peygamberlerine indirdiği semavî kitabların orijinali değildir. Bunların zamanla asıl nüshaları kaybolmuş, insanlar tarafından yeniden yazılmışlardır. Bu yüzden de içlerine hurafeler ve bâtıl inançlar karışmıştır.

Meselâ Tevrat`ın, Hz. Mûsâ`dan sonra uzun asırlar esir ve sürgün hayatı yaşayan, hattâ bir ara inançlarını bile kaybedip putperestliğe düşen Yahudiler tarafından muhafaza edilemediği; bugün elde olan nüshanın Hz. Mûsâ`dan çok sonra bâzı din adamları tarafından yazıldığı, fakat Tevrat`ın aslı imiş gibi yeniden din kitabı olarak kabûl edildiği bilinen tarihî gerçeklerdendir. Böyle uzun ve karışık bir devreden sonra ortaya çıkarılan bir kitabın Hz. Mûsâ`ya indirilen Tevrat`ın aynısı olamayacağı açıktır. Bu yüzdendir ki, içinde peygamberlere yakışmayacak isnad ve iftiralar yer almakta; tevhid dininin ruhuna aykırı düşen hükümler bulunmaktadır.


Dâvud`a (as) gelen Zebûr da, Tevrat`ın mâruz kaldığı âkıbetten kurtulamamıştır.

İncil`e gelince, Hz. İsâ (as) kendisine gelen vahiyleri yazdırmamıştı. Çünkü 30 yaşında peygamber olmuş, 33 yaşında da peygamberlik vazifesi son bulmuştu. Üç sene gibi kısa bir süre içinde de köyden köye, şehirden şehire dolaşıp, halkı irşâd için uğraşmıştı. Son zamanlarında ise, zaten Yahudîlerin kışkırtmasıyla Romalı idareciler tarafından sürekli tâkip altında idi. Bu durumda İncil`i yazdırmak için ne zaman, ne de imkân bulabilmişti. Nitekim bugün elde mevcut olan İnciller, müelliflerinin adıyla anılmakta ve içinde Hz. İsâ`nın havârilerine verdiği vaazlarını, ders ve irşadlarını ihtiva eden bir siyer kitabı görüntüsünü taşımaktadırlar. Üstelik de bunları yazanlar Hz. İsâ`nın havârileri olan ilk mü`minler değil, onları görüp Hz. İsâ`ya gelen İlâhî sözleri onlardan dinliyenlerdir. Eldeki mevcut İncillerde bir takım muhteva ve anlatış farkları görülmektedir. Aslında bu İnciller, M.S. 325 tarihinde İznik`te toplanan bin kişilik bir ruhanî konsülün kararı ile kabûl edilmiştir. Bu heyet, yüzlerce İncil`i incelemişler, 318 üyenin ittifakı ile aralarında Hz. İsâ`nın ulûhiyet tarafı olduğunu ileri süren bugünkü 4 İncil`i kabûl edip diğerlerini yakıp imha etmişlerdir.

Görüldüğü gibi, Hz. İsâ`nın (hâşâ) Allah`ın oğlu olduğu prensibi, Hz. İsâ`dan yıllar sonra bir meclis kararı ile kabûl edilmiştir. Hattâ bu karara bâzı Hıristiyan kiliseleri uymamışlardır. Bu bakımdan bugünkü 4 İncil`in, Hz. İsâ`ya indirilen İncil`in aslına uygun olduğunu söylemek mümkün değildir.


Kaynak: Mehmet Dikmen

[sonbahar5803]

Kuran`ın Dışındaki İlâhî Kitablara İman Nasıl Olur?


Biz Müslümanlar, Hz. Mûsâ, Hz. Dâvud ve Hz. İsâ aleyhimüsselâm`a Tevrat, Zebûr ve İncil adını taşıyan İlâhî kitablar gönderildiğine ve bu kitabların hak ve tevhid dînine aykırı hiçbir hüküm taşımadığına inanırız. Fakat ne var ki, bu kitablar sonradan muhafaza edilemeyerek asılları kaybolmuştur.

Bugün Yahudi ve Hıristiyanların ellerinde bulunan kitabların içinde, peygamberlere indirilmiş olan vahiylerden hiçbir şey yoktur diyemeyiz. Fakat, içine hurâfe ve bâtıl itikadların karıştığı da bir vâkıadır. Bu sebeble, bu kitablara karşı ihtiyatlı davranırız. İçinde bulunan Kuran`a uygun hükümlerin, vahiy mahsulü olduğunu kabûl ederiz. Kuran`a zıd düşen hükümlerin ise, sonradan o kitablara ilâve edildiğine ihtimal veririz. O kitabların Kuran`a uygunluk veya zıd düşme durumu söz konusu olmayan haberlerinde ise, sükût ederiz. Ne kabul, ne de reddederiz. Çünkü onların vahiy eseri olma ihtimali olduğu kadar, olmama ihtimali de vardır.

Bu hususta Ebû Hüreyre (ra) şöyle demiştir:

"Ehl-i Kitab, Tevrat`ı İbranice (metni) ile okurlar, Arab diliyle de Müslümanlara tefsir ederlerdi. Bu hususta Resûlüllah (asm) ashabına şöyle buyurdu:

- Siz ehl-i kitabın sözlerini ne tasdik, ne de tekzib ediniz. Ancak deyiniz ki: "Biz Allah`a, bize indirilen Kuran`a; İbrahim`e, İsmail`e, İshak`a, Yâkub ve torunlarına indirilenlere; Mûsa`ya ve İsâ`ya verilenlere ve (bütün) peygamberlere Rabları katından gönderilen (kitab ve âyetler)`e îman ettik. Onlardan hiçbirini (kimine inanmak, kimini inkâr etmek suretiyle) diğerlerinden ayırdetmeyiz. Biz (Allah`a) teslim olmuş Müslümanlarız."
(Bakara / 136)


Kaynak: Mehmet Dikmen

[love_me_58]

paylaşım için teşekkürler

[sonbahar5803]

Kur`ân Tahriften Nasıl Uzak Kalmıştır?


Allah`ın son mukaddes kitabı, bütün insanlığa İlâhî fermanı olan Kur`an, 23 senede âyet âyet, sûre sûre nâzil olmuştur. Peygamber Efendimiz kendisine nâzil olan âyet ve sûreleri yanında bulunan sahâbelerine okur, sahâbeler de onu ezber ederler, bir kısmı da yazardı. Bundan ayrı olarak, Peygamber Efendimizin vahiy kâtipleri vardı. Bunlar nâzil olan âyetleri ve sûreleri özel olarak yazmakla vazifeli idiler. Gelen âyet ve sûrenin nerede yer alacağı, Kur`an`ın neresine gireceği de bizzat Peygamberimize Cebrâil (as) vasıtasıyla bildiriliyor, o da vahiy kâtiplerine tarif ederek, gerekeni yaptırıyordu.


Böylece Hz. Peygamberin sağlığında Kuran`ın tamamı yazılmış, nereye neyin gireceği belli olmuştur. Ayrıca Cebrâil (as) her Ramazanda gelir, o güne kadar nâzil olmuş âyet ve sûreleri Peygamberimize yeni baştan okurdu. Efendimizin vefatından evvelki son Ramazanda Hz. Cibrîl yine gelmiş, ancak bu sefer Kuran`ı Peygamberimizle iki sefer okumuşlardı. Birinci sefer Hz. Cibrîl okumuş, Peygamberimiz dinlemiş; ikinci seferde ise Peygamberimiz okumuş, Hz. Cibrîl dinlemişti. Böylece Kuran, son şeklini almıştı.


Bununla beraber, Hz. Peygamber`in sağlığında Kuran, henüz müstakil bir cilt hâlinde bir araya toplanmış da değildi. Sayfalar halinde Sahâbeler arasında dağınık olarak bulunuyor, hâfızalarda ezberlenmiş halde duruyordu. Fakat neyin nereye gireceği gayet kesin ve net şekilde bilinmekteydi. Nihayet Hz. Ebû Bekir`in hilâfeti zamanında görülen lüzum üzerine Zeyd bin Sâbit`in başkanlığında vahiy kâtiplerinden ve kuvvetli hâfızlardan müteşekkil bir komisyon kuruldu. Kuran`ın bir cilt hâlinde bir araya toplanma işi, bu komisyona havale edildi.


Ashabdan herkes, elinde yazılı bulunan Kuran sayfalarını getirip bu komisyona teslim ettiler. Hâfızların ve vahiy kâtiplerinin elbirliği ile çalışmaları sonunda sayfalar, sûre ve âyetler Peygamberimizin tarif ettiği şekilde yerli yerine kondu. Böylece Kuran, Mushaf adıyla tek kitab hâline getirilmiş oldu. Artık Kuran için unutulma, kaybolma, tahrif ve tebdile uğrama diye bir şey söz konusu olamazdı. Zira aslı, Hz. Peygambere gelen şekliyle eksiksiz ve noksansız şekilde tesbit edilmişti.


Hz. Osman zamanında görülen lüzum üzerine, bu Mushaftan yeni nüshalar çoğaltılıp çeşitli memleketlere gönderildi. Bugün elde mevcut olan Kuran`lar, işte bu Kuran`dan çoğaltılmıştır. Kuran tesbit edilişindeki sağlamlık itibariyle, diğer İlâhî Kitablardan farklı olarak, hiçbir tahrifat ve değişikliğe uğramadan vahiy mahsulü olan şekliyle tesbit edilip ortaya konmuş; 1400 senedir de muhafaza edilerek gelmiştir. Bunda, Kuran`ın edebî îcaz ve İcâzının, yani, ezberleme kolaylığının, hiçbir insan sözüne benzememesinin ve söz olarak hiçbir taklidinin yapılamamasının, edebiyat ve belâgatına erişilememesinin ve zaptında azamî titizlik gösterilmesinin büyük rolü olduğu kesindir.

Fakat asıl sebeb, Kuran`ı Cenâb-ı Hakk`ın hıfz ve himayesine alması, onu kıyâmete kadar lâfız ve mânâ bakımından bir mucize olarak devam ettirmeyi taahhüd etmesidir. Nitekim Kuran`da şöyle buyurulur:

"Muhakkak ki bu Kur`an`ı biz indirdik ve onu koruyacak, muhafaza edecek, devam ettirecek de biziz..."
(el-Hicr, 9).


Bugün yeryüzündeki bütün Kuran`lar aynıdır. Hiçbir farklılık ve değişiklik yoktur. Ayrıca milyonlarca hâfızın ezberinde bulunmakta, her an milyonlarca dil ile kırâet edilip okunmaktadır. Bu özellik, Kuran`dan başka herhangi bir beşerî kitaba nasîb olmadığı gibi, semavî kitablardan hiçbirine dahi nasib olmamıştır. Allah`ın son kelâmı, hükmü kıyâmete kadar geçerli ezelî fermanı olan Kuran`ın, böyle eşsiz bir makam ve ulvî bir şerefe nail olması da, elbette zarurî ve lüzumludur.


Kaynak: Mehmet Dikmen

[sonbahar5803]

Kur`ân-ı Kerîm Niçin Arabça Olarak Gelmiştir?


"Kurân-ı Kerîm`in Arapça gelmiş olmasındaki sebeb ve hikmetler cümlesinden şu kadarını söylemek yerinde olur ki: Arabça, fiil çekimleri, şahıs zamirleri ve kelime türeyişleri ile fevkalâde zengin ve kıvrak bir dil olmak özelliğine ilâveten, her türlü mâna kaymalarına ve yanlış anlamalara karşı son derece sağlam bir ifade kudret ve kabiliyetine de sâhiptir. Bu bakımdan İngilizce ve Fransızca gibi en gelişmiş diller de dahil, yeryüzünde hâlen hiçbir dil, Arabça ile boy ölçüşebilecek ifade gücüne sahip değildir.


İşte birçok bilginler, Kurân-ı Kerîm`in Arab dili ile gelmiş olmasını büyük ölçüde Arabçanın bu özelliği ile açıklar ve ondaki ifade gücüne bağlarlar. Fakat onların da dikkatlerinden kaçmış olan çok önemli bir husus daha vardır ki, o da; Arabçanın en fonetik (telâffuzu en kolay) bir dil olmasıdır. Çünkü Arabça, sadece dört sesli harf kullanır. Dünya dilleri arasında en az sesli harf kullanan bir dil olması bakımından da dünyanın en kolay telâffuz edilebilen bir dilidir. Çünkü bir dilin telâffuzundaki zorluk, o dildeki sesli harflerin çokluğu ile ölçülür.


Bilindiği gibi Türkçede sekiz sesli harf vardır. İngilizce ve Fransızca`da sesli harflerin sayısı 10`ün üstündedir. Diğer dünya dilleri de yedi, sekiz sesliden daha az değildir. Halbuki Arabça`da (A, E, İ ve U) olmak üzere yalnız dört sesli harf vardır, bunlar da, hemen hemen bütün dillerde bulunan ve en çok kullanılan seslilerdir. Bu itibarla bir Arab, başka bir dili öğrenmek ve iyi konuşabilmek için aslında kendi ana dilinde olmayan bâzı sesleri de öğrenmek ve kendini bu seslere alıştırmak zorundadır. Halbuki aslen Arab olmayan biri, Arabçadaki seslere intibak bakımından hiçbir zorlukla karşı karşıya kalmayacaktır. Çünkü zaten Arabçadaki sesler, kendi dilinde de en çok kullanılan ana seslerdir.


Kuran-ı Kerîm`in namazda aslından okunması lüzumu ve bunun Arab olmayan diğer Müslümanlar için de bir farz olduğu düşünülürse, Kuran`ın Arabça olması ile diğer Müslüman milletlere nasıl bir kolaylık sağlandığı ve İslâmiyetin neden cihanşümûl bir din olduğu daha iyi anlaşılmış olur. Böylece Cenâb-ı Hak Kuran-ı Kerîm`i Arabça indirmekle, sadece anlaşılmak bakımından da en fazla kolaylık sağlayan bir dil seçmiştir: Çünkü, "Allah size kolaylık diler, zorluk dilemez..." (Bakara, 186)." (Kur`an`ın Getirdiği, Emin Işık).


Kaynak: Mehmet Dikmen