HzMuhammed (SAV) Efendimizin Hayati Özet - Sivas - Sivaslilar.Net - Sivashaber - Sivasforum - Sivasların En Büyük Buluşma Merkezi

spainloco · 22.10.2009, 08:57

[COLOR="rgb(153, 50, 204)"]
Resulullah (s.a.a), Fil yılı Rabi’ul Evvel ayının 20 sine rastlayan (M.571’de) Pazartesi günü şafak vakti Mekke şehrinde dünyaya geldi.(1) Resulullah (s.a.a)’in değerli babası, Abdullah bin Abdulmuttalip bin Haşim bin Abdumenaf’dır. Değerli annesi ise Veheb bin Abdumenaf’in kızı Amine’dir. Görüldüğü gibi her iki şahsiyetin akrabalık bağı Abdumenaf’da birleşiyor.

Hz. Peygamber’in mübarek ismini İlahi emir gereği Muhammed, (2) künyesini ise Ebu’l Kasım (3) koyuyorlar.

İmam Bakır (a.s) buyurmuşlardır ki, Hz. Peygamber doğumunun yedinci günü Hz. Ebu Talib, Hazretin dünyaya teşrifinden dolayı bir kurban keser ve akrabalarını misafirliğe davet ederek şöyle der: “Bu Ahmed’in akikasıdır.” Misafirler; “Onun ismini neden Ahmed koydun?” diye sorduklarında, ise Ebu Talib; “Yer ve gök ehlinin övgüsünden dolayı onun ismini Ahmed koydum.” der.(4) İşte bundan dolayı Hz. Emir-ul Mü’minin Ali (a.s), Hz. Resulullah (s.a.a)’ın iki ismi bulunan peygamberlerden olduğunu söylemiştir.(5)

Peygamber (s.a.a) henüz daha dünyaya gelmeden babasını kaybetti; (6) dünyaya geldikten sonra da onu süt emmesi için Halime-i Sadiyye’ye emanet ettiler. İbn-i Sad’ın yazdığına göre, Halime Hazreti kucağına alır almaz döşü sütle doldu; öyle ki, Peygamber ve Halime’nin açlıktan uyumayan çocuğu da o sütten doydular.(7)[/color]

Peygamber (s.a.a) üç yaşına kadar annesi Amine’nin de gözetimiyle süt annesi Halime’nin yanında kaldı, daha sonra Mekke şehrine getirilerek annesine teslim edildi.

Peygamber (s.a.a) altı yaşında iken annesi Amine ve bakıcısı Ümmi Eymen’le birlikte akrabalarını görmek için Medine’ye giderler. Bir ay Medine’de kaldıktan sonra Mekke’ye dönüşte, Ebva denen yere (Cuhfe’den 37 km. uzak) ulaştıklarında Hazretin değerli annesi vefat eder ve orada defnedilir. Ümmi Eymen Hz. Peygamber’i Mekke’ye getirir ve ceddi Abdulmuttalib’e teslim eder. Böylece Abdulmuttelib Hazretin sorumluluğunu üstlenmiş olur.( Ama iki yıl sonra Abdulmuttalib de dünyadan göçer.(9) Onun vasiyeti gereğince de, Hz. Ebu Talib kardeşi oğlu Hz. Muhammed (s.a.a)’ın sorumluğunu üstlenir.(10)

İbn-i Abbas’ın naklettiğine göre, Ebu Talib Hz. Peygamber ile öyle ilgileniyordu ki, gece ve gündüz ondan bir an olsun ayrılmıyordu, onu kendi yanında yatırıyor ve onun hakkında kimseye güvenmiyordu.(11)

Hz. Resulullah (s.a.a) on iki yaşında iken (12) Ebu Talib’le birlikte Şam’a yolculuğa çıkarlar. Bu yolculukta Buheyra isminde bir rahiple karşılaşırlar. Buheyra, Hıristiyan alimlerinin en bilginlerindendi. Hz. Peygamber’i görür görmez, O’nun ahir-uz zaman Peygamberi olduğunu hemen anlar ve Ebu Talib’e dönüp şöyle der: “Önceki semavi kitaplarda bu gencin peygamberliğiyle ilgili haber vardır.(13)

Hz. Resulullah (s.a.a), erginlik çağına kadar Hz. Ebu Talib’in evinde kalılar ve ahlak, yiğitlik, halkla geçinmek ve emanete riayet etmek bakımından öyle bir yüce ahlak ve erdemlilik sergilerler ki halk ona “Emin” lakabını takarlar.(14)

Hz. Resulullah (s.a.a) yirmi yaşında iken “Hilf-ul Fodul” antlaşmasına katılmıştır. Bu antlaşma, Beni Haşim, Beni Zühre ve Beni Temim arasında yapılan insani değerleri önemseyen bir anlaşma idi. Bu antlaşma gereğince mazlumların hakları zorbalardan alınacak ve gereken yardımlar onlardan esirgenmeyecekti.(15)

Hz. Hatice asaletli ve serveti olan bir kadındı. Hz. Hatice erkekler vasıtasıyla ticaretle uğraşıyordu. Resulullah,ın doğru konuşan ve emin biri olduğunu öğrenince, Hazrete, kölesi Meysere ile birlikte ticaret yapmak için Şam’a gitmesini ve diğer tacirlerden daha fazla pay almasını önerdi. Hz. Resulullah (s.a.a) Hatice’nin bu önerisini kabul ederek onun malı ile Şam’a doğru yola çıktılar. O memlekette mallarını satıp işlerini bitirdikten sonra Mekke’ye döndüler. Mekke’de de oradan getirdikleri malları satıp öncekilere oranla iki kat veya daha fazla kar elde ettiler. Üstelik Meysere de yol boyunca Resulullah’dan gördüğü hareket ve davranışları Hatice’ye anlattı.

Bunun üzerine, Hatice, birisi vasıtasıyla Resulullah’a şöyle bir mesaj gönderdi: “Ey amca oğlu, aramızda akrabalık bağı olduğundan kavmin arasında yüce şeref ve nesebe sahip bulunduğundan, güvenilir, iyi huylu ve doğru konuşan olduğundan dolayı seninle evlenmeye gönüllüyüm.”

Hatice’nin bu evlenme teklifi öyle bir zamanda oldu ki, Hatice o zamanlar nesep açısından en köklü, şeref ve mal bakımından da bütün kadınların en üstünü idi; herkes onunla evlenmek istiyordu, ama o hiç kimseyi kabul etmiyordu.(16)

Resulullah (s.a.a) Hz. Hatice’nin bu evlenme teklifini kabul ederek amcalarını onu istemeye gönderir ve böylece bu mübarek vuslat gerçekleşmiş olur .(17)

Resulullah (s.a.a) evlendiği zaman yirmi beş yaşında idiler. (18) İbn-i Abbas ve bir grup diğer bilginlerin sözüne göre, Hz. Hatice de yirmi sekiz yaşında idi.(19)

Hz. Peygamber (s.a.a)’in Hz. Hatice ile evlenmesinden ikisi erkek, dördü kız olmak üzere toplam altı çocuğu olmuştur. Erkeklerin isimleri: Kasım ve Tahir; kızların isimleri ise Ümmi Gülüsüm, Rukayye, Zeynep ve Fatıma’dır.(20)

Hatice-i Kübra (a.s) Resulullah (s.a.a) ile ortak yaşantısında çok fedakarlıklar yapmıştır. O, bütün mal ve servetini aziz eşinin ihtiyarına bırakmış ve bütün kadınlardan önce Hz. Resulullah’a iman etmiştir. Resulullah (s.a.a) onun hakkında şöyle buyurmuştur:

“O, insanlar kafir olduğunda bana iman etti, halk beni tekzip ettiğinde o beni tasdik etti, halk beni mahrum bıraktığında o kendi malıyla bana yardımda bulundu.”(21)

Hz. Resulullah’ın yaşantısının en hassas dönemi, 40 yaşına girdiği dönemdir. Zira Hazret bu yaşta Receb’in 27. günü (M. 610) peygamberliğe seçilmiştir.(22) O zamandan itibaren üç yıl boyunca halkı gizlice İslam’a davet etmiştir. (23) Hz. Resulullah’a ilk iman eden Emir-ul Mü’minin Hz. Ali olmuştur. (24) Ondan sonra da Hz. Hatice iman etmiştir.

Bi’setin üçüncü yılında Resulullah (s.a.a), halkı açıkça İslam’a davet etmeye mamur kılındı. Bu emir gereği önce kendi yakınlarını misafirliğe davet edip onlara şöyle buyurdu:

“Allah Teala beni, sizi O’na davet etmeye emretmiştir. İçinizden kim beni tasdik edip, bu işte bana yardımcı olursa, sizin aranızdaki kardeşim, vasim ve halifem olacaktır.” (25)

Teberi’nin yazdığına göre, bu toplantıda Hz. Ali, Peygamber’e yardımcı olacağını ilan eden tek şahıs oldu. Peygamber (s.a.a) de oradakilere şöyle buyurdu:

“Bilin ki, bu şahıs, benim sizin aranızdaki kardeşim, vasim ve halifemdir; onun sözlerini dinleyin ve emirlerine itaat edin.” (26)

Resulullah (s.a.a) akrabalarını İslam’a davet ettikten sonra, halkın da putlarını bırakıp sadece ’a ibadet etmelerini istedi. Bu söz onlara çok ağır geldi; az bir grup hariç, hepsi Hazretle düşman olmaya başladılar. O kritik anda, Mekke’nin büyüğü ve Peygamber’in amcası olan Hz. Ebu Talib, kardeşi oğlunun yardımına koştu ve onu yalnız bırakmayacağına dair yemin etti.(27) Gerçekten öyle de yaptı. Hz. Ebu Talib, hayatta olduğu müddetçe Kureyş, Hz. Peygamber’i fazla incitemedi.

Kureyş büyükleri, Hz. Ebu Talib’in varlığıyla Hz. Peygamber’i tam baskı altına alamadıklarını görünce, yeni Müslüman olanları eziyet ve işkence etmeye başladılar. Peygamber (s.a.a), Müslümanların Kureyş’in zulüm ve eziyetinden kurtulmaları için onlara Habeşi’ye hicret etmeleri için izin verdi.

Bi’setin altıncı yılında, Mekke müşrikleri, Peygamber (s.a.a)’i öldürme kararı aldılar. Bu yüzden Hz. Muhammed (s.a.a)’i kendilerine teslim etmedikçe, Beni Haşim’le muamele yapmayacak ve onlardan evlenmeyeceklerine dair kendi aralarında bir antlaşma imzaladılar. Bu antlaşmayı bir deri sayfaya yazıp Ka’be’nin duvarına astılar. Beni Haşim de canlarını korumak için Peygamber (s.a.a) ile “Şi’b-i Ebu Talib” deresine sığındılar; üç yıl boyunca orada kaldılar. Üç yıl sonra Teala Peygamberine, antlaşmayı “Allah” lafzı hariç, karıncaların yediğini haber verdi. Hz. Ebu Talib bu haberi Kureyşlilere iletti ve onlara; “Eğer Muhammed’in söyledikleri doğru çıkarsa ne yaparsınız?” diye sordu. Onlar da: “Artık el çekeriz” dediler. Kureyşliler Ka’be’ye gidip oraya astıkları antlaşmanın “Allah” lafzı hariç karıncalar tarafından yenildiğini görünce, kendi antlaşmalarından vazgeçtiler. Bi’setin onuncu yılında vuku bulan bu olay neticesinde Mekke halkından bir çok kimseler İslamiyet’i kabul ettiler. Böylece Beni Haşim Şi’bi Ebu Talib’den dışarı çıkabildi.(28)

Peygamber (s.a.a) bi’setin onuncu yılında iki büyük yardımcısı olan Hz. Ebu Talib ve Hz. Hatice’yi kaybetti, (29) bu iki büyük şahsiyetin ölümü Hazrete çok ağır geldi, bundan dolayı o yılın ismini “Hüzün Yılı” koydu.(30)

İmam Zeyn’ul- Abidin (a.s) şöyle buyurmuştur:

“Resulullah (s.a.a), Ebu Talib ve Hatice’yi kaybettiğinde artık Mekke’de kalması güçleşmişti… Teala bundan dolayı Hz. Peygamberin, Mekke’de yardımcısı olmadığından orayı terk edip Medine’ye doğru hareket etmesini emretti”(31)

Hz. Ebu Talib dünyadan göçtükten sonra Kureyşin peygambere eziyeti gittikçe fazlalaştı, Hazrete defalarca ihanet edip O’nun canına kıymak istediler. (32)

Mekke müşrikleri, bi’setin on üçüncü yılı “Dar’un Nedve” denilen bir yerde toplanıp Hz. Peygamberi öldürme kararı aldılar. Bu karara göre çeşitli kabilelerden oluşan gençler hep birlikte Hazrete saldıracak ve kimin tarafından öldürüldüğü bilinmeyecekti. (33)

Hz. Peygamber (s.a.a), İlahi vahiyle bu komplodan haberdar oldu ve geceleyin Mekke’den ayrılarak Medine’ye doğru yola çıktı. Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali de Peygamber (s.a.a)’in canını korumak için O’nun yatağında yattı. (34)

Peygamber (s.a.a), Rabi-ul Evvel ayının ilk günü Mekke’den ayrıldı ve aynı ayın on ikinci günü Medine’nin yakınlarında olan “Kuba” denilen yere vardı ve orada yaklaşık on gün Hz. Ali’yi bekledi. (35)

Bu müddet içerişinde de Kuba camisini yaptırdı. Daha sonra Hz. Ali’nin gelmesiyle Medine’ye teşrif buyurdular .

Hz. Peygamber’in hicreti ardından Mekke Müslümanları da yavaş-yavaş Medine’ye hicret etmeye başladılar. Peygamber (s.a.a), Muhacir ve Ensar (Medine halkı) arasındaki samimiyet bağını güçlendirmek için onların aralarında kardeşlik bağı oluşturdu.

Peygamber (s.a.a), bu teşebbüsü ile Medine’de İslami bir toplum oluşturmuş ve Muhacirlere yardım için de uygun bir zemin hazırlamıştı.

Bu küçük İslam toplumunun kuruluşundan daha on dokuz ay geçmemişken Müslümanlarla Mekke müşrikleri arasında savaş ateşi tutuştu. İlk önemli savaş Bedir savaşı idi, onun peşi sıra Uhud, Handek, Hayber,Tebuk vb….savaşlar da vuku buldu.

Peygamber (s.a.a)’in savaşları iki çeşittir; birincisi, kendisinin katıldığı savaşlardır, bu savaşlara “Gazve” denilir. Diğeri ise kendisinin katılmadığı savaşlardır, bu savaşlara da “Seriyye” deniliyor. Gazvelerin sayısının 28, seriyyelerin sayısının ise 38 tane olduğunu söylemişlerdir. (36) Bunca savaş, dokuz yıldan az bir zamanda vuku bulmuştur.

Bu gazve ve seriyyeler, Müslümanların Hicaz topraklarında azamet ve güçlerinin aşikar olmasına ve bir çok Arap kabilelerinin Hz. Peygamberle barış antlaşmaları imzalamalarına sebep oldu.

Bu antlaşmaların en önemlisi, Hudeybiye antlaşması idi. Hz. Peygamber bu antlaşmayı, hicretin altıncı yılında Mekke müşrikleriyle yaptı. Bu antlaşma, Hicaz toprağında nispi bir emniyet ve huzurun oluşmasına yol açtı ve diğer topraklarda da İslam’ın yayılmasına ortam hazırladı.

Peygamber (s.a.a), hicretin yedinci yılında İslam’ın geniş bir şekilde yayılmasını sağlamak için bir çok mektuplar yazmış ve bu mektupları İran, Rum, Habeş, Mısır, Yemame, Bahreyn vb. ülkelerin kıralı ve padişahlarına göndererek kendi mesajını onlara iletmiştir. (37) Hazret bu mektuplarda onları İslam’a davet ediyordu. Bu vesileyle Hz. Peygamber’in cihanı risaleti dünyanın her tarafına bildirilmiş ve böylece İslam’ın mesajı uzak memleketlere de ulaşma imkanını bulmuştur.

Hicretin sekizinci yılının Ramazan ayında Mekke şehri Peygamber tarafından fethedildi. (38) Resulullah (s.a.a) ordusuyla birlikte savaşmaksızın Mekke şehrine girdi, ilk teşebbüsünde Mekke halkının hepsini affetti ve Kabe’de bulunan üç yüz altmış putu oradan temizledi (39) ve sonra minbere çıkıp şöyle buyurdu:

“Ey insanlar! Teala cahiliyye tekebbürünü ve atalarla övünmeyi sizin aranızdan temizledi. Bilin ki siz Adem’densiniz, Adem de balçıktandır. Bilin ki, ’ın en iyi kulları O’ndan korkan ve günah işlemeyendir.” (40)

Resulullah (s.a.a), Mekke’de kısa bir müddet kaldıktan sonra Medine’ye doğru hareket etti. Bir kaç aydan sonra, Rum ordusunun İslam ülkelerine saldırıp o topraklarda ilerlemeyi amaçladıklarını öğrendi. Hazret bu haberi öğrenir öğrenmez İslam ordusunun, Rum ordusuna karşı koymak için Şam sınırlarına doğru hareket etmelerini emretti, kendisi de ordunun komutanlığını üzerine aldı. Uzun bir mesafeyi kat ettikten sonra, Hicretin dokuzuncu yılının Şaban ayında Şam sınırında bulunan Tebuk topraklarına ulaştılar. Ama Rumlulardan hiçbir eser yoktu. Çünkü Rum ordusu, Hz. Peygamber’in komutanlığındaki İslam’ın güçlü ordusunun hareketinden haberdar olmuş ve Müslümanlar karşısında yenilgiye uğramak korkusundan aldıkları kararlarından vazgeçmişlerdi.

Resulullah (s.a.a) düşman tehlikesinin olmadığını görünce, ordunun Medine’ye dönmesini emretti. “Tebuk” ismiyle meşhur olan bu gazve, Hz. Peygamber’in en son gazvesi sayılmaktadır.

Hz. Peygamber (s.a.a)’in Hicaz topraklarındaki en fazla muvaffakiyet elde ettiği yıl, hicretin dokuzuncu yılıdır. Çünkü o yılın hac merasiminde müşriklerden beraat ilan edildi. (41) Bu önemli mesele, Kurban Bayramında Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali (a.s) vasıtasıyla düşmanlara duyuruldu ve onlara, İslam’a karşı tavırlarını belirlemeleri için dört ay mühlet verildi. Bu beraatın ilanı neticesinde çeşitli kabilelerin elçileri Medine’ye doğru akın etmeye başladılar. Hepsi Hz. Peygamber’in huzuruna gelip İslam’ı kabul ettiklerini veya İslam’ın sığınağında yaşamaları için cizye ödemeye hazır olduklarını ilan ettiler.

O yıl çok fazla elçinin Medine’ye akın etmesinden dolayı o yıla “Amm’ul- Vefud” (elçiler yılı) ismini vermişlerdir. Böylece puta tapma adet ve geleneği Hicaz toprağından silinmiş ve yerine tevhit dini yerleşmiştir.

Resulullah (s.a.a), hicretin onuncu yılında hac amellerini yapmak için Mekke’ye yolculuk yapmaya hazırlandı. Müslümanlar da bu haberi duyunca, hac amellerini doğru bir şekilde kamil olarak öğrenmek için yolculuğa hazırlandılar. Resulullah (s.a.a) Zilkade ayının sonuna dört gün kala Medine’den ayrıldı, Zilhacce’nin dördüncü günü ise Mekke’ye vardı. (42) Hac amellerini yaptıktan sonra Müslümanlarla birlikte o şehirden ayrıldı ve Medine’ye doğru yola koyuldu. Yüz yirmi bin civarında olan hac kervanı “Cuhfe” denilen yere yetiştiğinde, Hz. Peygamber tarafından kervanın durdurulması emredildi. Hazret namazını kıldıktan sonra Gadir-i Hum kenarında bir hutbe okudu sonra Hz. Ali’nin elinden tutarak yüksek bir sesle şöyle buyurdu:

“Ben kimin mevlası (efendisi) isem Ali de onun mevlasıdır. Allahım, ona yardım edene sen de yardım et, onu yalnız bırakını sen de yalnız koy…” (43)

Bu vakıa, Zilhacce’nin on sekizinci günü vuku buldu. Hz. Peygamber’in halife tayin etme işi bir kaç defa çeşitli yerlerde tekrarlanmıştır.

Hz. Peygamber (s.a.a) Haccet’ul- Veda yolculuğundan sonra, ömrünün son günlerini yaşıyordu, nihayet hicretin on birinci yılı Sefer ayının yirmi sekizinde fani dünyadan ayrılıp ebedi yurda göç etti. (44)

Peygamber (s.a.a)’in Hatice’den altı çocuğu vardı, onların isimlerini daha önce zikrettik. Mariye’den de İbrahim isminde bir oğlu vardı. Hazretin, Fatıma (a.s) hariç bütün evlatları kendi hayatı döneminde vefat ettiler. (45) Hz. Peygamber’in nesli, Hz. Fatıma’dan devam etti.

[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

**Salim58** · 22.10.2009, 09:06

Resulullah (s.a.a)i.anlatmakla bitirmemiz mümkün değil onun sünnetlerini uygulasak veya uygulamaya çalışsak yeterde artar bize.

çok teşekkür ederim kardeşim güzel bi paylaşımın okumasıda güzel oluyor.

spainloco · 22.10.2009, 09:18

Tavsiyem her zaman olduğu gibi efendimizin hayatını noktası noktasına okumak ve yaptıklarını örnek almaktır.

**Salim58** · 22.10.2009, 10:05

Yaradılıştandı şanınız Efendim…
Önce siz vardınız.
Bütün ruhlar “bela” derken,
Siz yine en baştaydınız.
Orada da önderdiniz.
Ölümsüz ruhunuz aydınlattı bütün “bela”ları…
Siz olmasaydınız zaten yaratılmazdı ki âlemler…
Hz. Adem’in tövbesi kabul edilirken sebeptiniz;
Hz. İsa’nın ruhu Rabbine giderken Ahmed’diniz. ..
Siz müjdeciydiniz Efendim…
En büyük müjdeydiniz.

Bilemedik Efendim.
Kıymetinizi…
Hayatınızı…
Sizi…

Kâinatın yaradılışından,
Kâbe’nin sahibinin evini koruduğu güne kadar;
Kâinat sizi tanıyordu.
Gelişiniz bekleniyordu.
Ebabiller zalimlere kahhar adına savururken taşları;
Yer-gök hasretinizden yanıyordu.
Beklenendiniz.
Kimseyi beklemek böylesine güzel olmamıştı.
Kâinata müjdelenmiştiniz.
Kimse sizin gibi ışık saçmamıştı.
Varlığınızla sarsılırken âlemler;
Semave deresi size kavuşmak için çağlamış,
Kisra’nın sarayı önünüzde eğilmek i istemişti
Yüzyıllardır yanan ateşler nurunuzdan utanmıştı belki de…
Siz gelmiştiniz Efendim…
Şereflendirmiştiniz kainatı…

Siz mahzundunuz Efendim…
Babanızı görmediniz hiç.
Yetim kaldınız önce.
Sonra melekler silerken gözyaşlarınızı,
Uzak bir köyde annenizi bıraktınız.
Daima yaralıydı kalbiniz;
Fakirliği, açlığı, gurbeti,
Yenilgiyi gördünüz.
Yurdunuzdan kovulmayı da…
Bilemedik Efendim…
Hüznünüzü…
Kırık kalbinizi..
Sizi…
Bilemedik Efendim…
İçten gelen bir sesle “Anam, babam sana feda olsun” diyemedik.

Siz liderdiniz Efendim…
Bambaşkaydı her tavrınız…
Cesaretle şefkatin birleştiği bir çınardınız.
Zulüm gördüğünüz, kovulduğunuz topraklara girerken zerre kadar intikam duygusu yoktu kalbinizde…
Kâinatın kalbini durduracak şanlı bir orduyla tertemiz bir ihtilal yapmıştınız.
Bilemedik Efendim…
Cesaretinizi,
Şefkatinizi,
Sizi…

Siz sevgiliydiniz efendim…
Sevgi üstüne kurmuştunuz hayatınızı.
Siz, en çok seven ve sevilendiniz
Sevilmeye en layık olan…
Sevdikleriniz Rabbine giderken de,
En metin olan..
Kördüğüm gibiydi sevgileriniz
Çözülemezdi…
Bilinemezdi; kimse sizin gibi sevemezdi.
Biz bilemedik efendim.
Sevginizi ,
Kalbinizi ,
Sizi…

Yalnız kaldığımızda
Tecrit dönemi gelmeliydi aklımıza…
Siz âlemlere rahmetken anlamamışlardı;
Yalnız bırakmışlardı sizi…
Bizi birileri anlamamış çok mu?
Bilemedik Efendim.
Derdinizi,
Yalnızlığınızı,
Sizi…

Sevdiklerimizden uzak kaldığımızda
Amcanızın ardından döktüğünüz gözyaşları gelmeliydi aklımıza;
“Beni burada kime bırakıp gidiyorsun, ne annem var ne babam” deyişiniz.
Siz böylesine özlem doluyken;
Biz küçük ayrılıklar yaşamışız çok mu?
Bilemedik efendim…
Kalbinizi,
Gözyaşlarınızı,
Sizi…

Büyük konforlar için kendimizi yaralarken;
Alnınızdaki hasır izleri gelmeliydi aklımıza…
Saraylarda yaşayabilecekken;
Ümmetinizle aynı kaptan yemek yediğinizi bilmeliydik.
Sizi bilmeliydik…
Haddimizi bilmeliydik…
Bilemedik Efendim…
Tevazuunuzu,
Haddimizi,
Sizi…

Sevdiklerimizi kaybettiğimizde siz gelmeliydiniz yine aklımıza;
Çocuklarınızı kendi ellerinizle toprağa gömerken ki hüznünüz gelmeliydi…
Hani oğlunuz İbrahim’i toprağa vermiş ağlıyordunuz;
Gözyaşlarıyla;
“Göz yaşla dolar, kalp mahzun olur, Rabbimi hoşnut etmeyecek şeyi yapamam ama beni çok üzdün çocuk.”
Deyişiniz yankılanmalıydı kalplerimizde.
Biz bilemedik Efendim…
Acınızı,
Teslimiyetinizi,
Sizi…

Birbirimize dert olurken;
Siz gelmeliydiniz aklımıza.
“Birbirinizi sevmeden iman etmiş olmazsınız” deyişiniz sarmalıydı kalplerimizi…
Biz bilemedik Efendim…
Sevemedik birbirimizi,
Bilemedik sizi…

Umutsuzluğa düştüğümüzde;
Yine siz gelmeliydiniz aklımıza;
“Beni görmeden iman eden KARDEŞLERİM” sözünüz çınlamalıydı kalplerimizde…
Kardeşiniz olabilecek olmanın heyecanı kaplamalıydı yüreklerimizi..
Biz bilemedik Efendim…
Bize olan sevginizi,
Sizi…

O olsaydı diye başlayan cümleler yetim kalıyor şimdi…
Hani namazda ağlayarak;
“Rabbim! Sen bana, ben onların arasında iken ve onlar bağışlanma dilerken onlara azap etmeyeceğini vad’etmemiş miydin?”
Demiştiniz ya…
Yanımızda başucumuzdasınız…
Önderimizsiniz…
Siz varsınız efendim…
Bu kâinat hala duruyorsa yerli yerinde;
Sizin varlığınızdandır.
Hala inmediyse azap melekleri yeryüzüne;
Sizin şanınızdandır..
Siz varsınız efendim…
Kalbimizde yarasınız…
Sevip sevip mahçup olduğumuz;
Adını anıp çare bulduğumuz;
Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz…
Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz.
Şimdi dualarımız yükseliyor arşa;
“Haberdar et Rabbim” diyoruz.
Çaresizliğimizi, yalnızlığımızı, sevgimizi, mahcubiyetimizi…
Bilmediklerimizle layık olmadıklarımızla karşınızdayız efendim.
Bize rağmen;
Alnımızdaki izlerden tanır mısınız bizi?
O izler size yol olur da kurtarır mı bizi?
Layık olmasak da “kardeşlerim” der misiniz?

Siz varsınız efendim…
Kalbimizde yarasınız…
Sevip sevip mahcup olduğumuz;
Adını anıp çare bulduğumuz;
Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz…
Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz.
Siz varsınız efendim…
Bize hayat veren sizin yolunuzdur.
Ve ölmediysek hala yaşıyorsak;
Bizi bu çağa karşı dik tutan sizin kokunuzdur

seten65 · 22.10.2009, 11:36

Yaradılıştandı şanınız Efendim…
Önce siz vardınız.
Bütün ruhlar “bela” derken,
Siz yine en baştaydınız.
Orada da önderdiniz.
Ölümsüz ruhunuz aydınlattı bütün “bela”ları…
Siz olmasaydınız zaten yaratılmazdı ki âlemler…
Hz. Adem’in tövbesi kabul edilirken sebeptiniz;
Hz. İsa’nın ruhu Rabbine giderken Ahmed’diniz. ..
Siz müjdeciydiniz Efendim…
En büyük müjdeydiniz.

Bilemedik Efendim.
Kıymetinizi…
Hayatınızı…
Sizi…

Kâinatın yaradılışından,
Kâbe’nin sahibinin evini koruduğu güne kadar;
Kâinat sizi tanıyordu.
Gelişiniz bekleniyordu.
Ebabiller zalimlere kahhar adına savururken taşları;
Yer-gök hasretinizden yanıyordu.
Beklenendiniz.
Kimseyi beklemek böylesine güzel olmamıştı.
Kâinata müjdelenmiştiniz.
Kimse sizin gibi ışık saçmamıştı.
Varlığınızla sarsılırken âlemler;
Semave deresi size kavuşmak için çağlamış,
Kisra’nın sarayı önünüzde eğilmek i istemişti
Yüzyıllardır yanan ateşler nurunuzdan utanmıştı belki de…
Siz gelmiştiniz Efendim…
Şereflendirmiştiniz kainatı…

Siz mahzundunuz Efendim…
Babanızı görmediniz hiç.
Yetim kaldınız önce.
Sonra melekler silerken gözyaşlarınızı,
Uzak bir köyde annenizi bıraktınız.
Daima yaralıydı kalbiniz;
Fakirliği, açlığı, gurbeti,
Yenilgiyi gördünüz.
Yurdunuzdan kovulmayı da…
Bilemedik Efendim…
Hüznünüzü…
Kırık kalbinizi..
Sizi…
Bilemedik Efendim…
İçten gelen bir sesle “Anam, babam sana feda olsun” diyemedik.

Siz liderdiniz Efendim…
Bambaşkaydı her tavrınız…
Cesaretle şefkatin birleştiği bir çınardınız.
Zulüm gördüğünüz, kovulduğunuz topraklara girerken zerre kadar intikam duygusu yoktu kalbinizde…
Kâinatın kalbini durduracak şanlı bir orduyla tertemiz bir ihtilal yapmıştınız.
Bilemedik Efendim…
Cesaretinizi,
Şefkatinizi,
Sizi…

Siz sevgiliydiniz efendim…
Sevgi üstüne kurmuştunuz hayatınızı.
Siz, en çok seven ve sevilendiniz
Sevilmeye en layık olan…
Sevdikleriniz Rabbine giderken de,
En metin olan..
Kördüğüm gibiydi sevgileriniz
Çözülemezdi…
Bilinemezdi; kimse sizin gibi sevemezdi.
Biz bilemedik efendim.
Sevginizi ,
Kalbinizi ,
Sizi…

Yalnız kaldığımızda
Tecrit dönemi gelmeliydi aklımıza…
Siz âlemlere rahmetken anlamamışlardı;
Yalnız bırakmışlardı sizi…
Bizi birileri anlamamış çok mu?
Bilemedik Efendim.
Derdinizi,
Yalnızlığınızı,
Sizi…

Sevdiklerimizden uzak kaldığımızda
Amcanızın ardından döktüğünüz gözyaşları gelmeliydi aklımıza;
“Beni burada kime bırakıp gidiyorsun, ne annem var ne babam” deyişiniz.
Siz böylesine özlem doluyken;
Biz küçük ayrılıklar yaşamışız çok mu?
Bilemedik efendim…
Kalbinizi,
Gözyaşlarınızı,
Sizi…

Büyük konforlar için kendimizi yaralarken;
Alnınızdaki hasır izleri gelmeliydi aklımıza…
Saraylarda yaşayabilecekken;
Ümmetinizle aynı kaptan yemek yediğinizi bilmeliydik.
Sizi bilmeliydik…
Haddimizi bilmeliydik…
Bilemedik Efendim…
Tevazuunuzu,
Haddimizi,
Sizi…

Sevdiklerimizi kaybettiğimizde siz gelmeliydiniz yine aklımıza;
Çocuklarınızı kendi ellerinizle toprağa gömerken ki hüznünüz gelmeliydi…
Hani oğlunuz İbrahim’i toprağa vermiş ağlıyordunuz;
Gözyaşlarıyla;
“Göz yaşla dolar, kalp mahzun olur, Rabbimi hoşnut etmeyecek şeyi yapamam ama beni çok üzdün çocuk.”
Deyişiniz yankılanmalıydı kalplerimizde.
Biz bilemedik Efendim…
Acınızı,
Teslimiyetinizi,
Sizi…

Birbirimize dert olurken;
Siz gelmeliydiniz aklımıza.
“Birbirinizi sevmeden iman etmiş olmazsınız” deyişiniz sarmalıydı kalplerimizi…
Biz bilemedik Efendim…
Sevemedik birbirimizi,
Bilemedik sizi…

Umutsuzluğa düştüğümüzde;
Yine siz gelmeliydiniz aklımıza;
“Beni görmeden iman eden KARDEŞLERİM” sözünüz çınlamalıydı kalplerimizde…
Kardeşiniz olabilecek olmanın heyecanı kaplamalıydı yüreklerimizi..
Biz bilemedik Efendim…
Bize olan sevginizi,
Sizi…

O olsaydı diye başlayan cümleler yetim kalıyor şimdi…
Hani namazda ağlayarak;
“Rabbim! Sen bana, ben onların arasında iken ve onlar bağışlanma dilerken onlara azap etmeyeceğini vad’etmemiş miydin?”
Demiştiniz ya…
Yanımızda başucumuzdasınız…
Önderimizsiniz…
Siz varsınız efendim…
Bu kâinat hala duruyorsa yerli yerinde;
Sizin varlığınızdandır.
Hala inmediyse azap melekleri yeryüzüne;
Sizin şanınızdandır..
Siz varsınız efendim…
Kalbimizde yarasınız…
Sevip sevip mahçup olduğumuz;
Adını anıp çare bulduğumuz;
Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz…
Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz.
Şimdi dualarımız yükseliyor arşa;
“Haberdar et Rabbim” diyoruz.
Çaresizliğimizi, yalnızlığımızı, sevgimizi, mahcubiyetimizi…
Bilmediklerimizle layık olmadıklarımızla karşınızdayız efendim.
Bize rağmen;
Alnımızdaki izlerden tanır mısınız bizi?
O izler size yol olur da kurtarır mı bizi?
Layık olmasak da “kardeşlerim” der misiniz?

Siz varsınız efendim…
Kalbimizde yarasınız…
Sevip sevip mahcup olduğumuz;
Adını anıp çare bulduğumuz;
Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz…
Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz.
Siz varsınız efendim…
Bize hayat veren sizin yolunuzdur.
Ve ölmediysek hala yaşıyorsak;
Bizi bu çağa karşı dik tutan sizin kokunuzdur
SAGOL KARDEŞİM

22.10.2009, 08:57	#1
spainloco Yiğido spainloco Şuan Son Aktivite: 21.02.2012 16:23 Üyelik Tarihi: 03.08.2005 Yaş: 37 Mesajlar: 57 Tecrübe Puanı: 710	HzMuhammed (SAV) Efendimizin Hayati Özet [COLOR="rgb(153, 50, 204)"] Resulullah (s.a.a), Fil yılı Rabi’ul Evvel ayının 20 sine rastlayan (M.571’de) Pazartesi günü şafak vakti Mekke şehrinde dünyaya geldi.(1) Resulullah (s.a.a)’in değerli babası, Abdullah bin Abdulmuttalip bin Haşim bin Abdumenaf’dır. Değerli annesi ise Veheb bin Abdumenaf’in kızı Amine’dir. Görüldüğü gibi her iki şahsiyetin akrabalık bağı Abdumenaf’da birleşiyor. Hz. Peygamber’in mübarek ismini İlahi emir gereği Muhammed, (2) künyesini ise Ebu’l Kasım (3) koyuyorlar. İmam Bakır (a.s) buyurmuşlardır ki, Hz. Peygamber doğumunun yedinci günü Hz. Ebu Talib, Hazretin dünyaya teşrifinden dolayı bir kurban keser ve akrabalarını misafirliğe davet ederek şöyle der: “Bu Ahmed’in akikasıdır.” Misafirler; “Onun ismini neden Ahmed koydun?” diye sorduklarında, ise Ebu Talib; “Yer ve gök ehlinin övgüsünden dolayı onun ismini Ahmed koydum.” der.(4) İşte bundan dolayı Hz. Emir-ul Mü’minin Ali (a.s), Hz. Resulullah (s.a.a)’ın iki ismi bulunan peygamberlerden olduğunu söylemiştir.(5) Peygamber (s.a.a) henüz daha dünyaya gelmeden babasını kaybetti; (6) dünyaya geldikten sonra da onu süt emmesi için Halime-i Sadiyye’ye emanet ettiler. İbn-i Sad’ın yazdığına göre, Halime Hazreti kucağına alır almaz döşü sütle doldu; öyle ki, Peygamber ve Halime’nin açlıktan uyumayan çocuğu da o sütten doydular.(7)[/color] Peygamber (s.a.a) üç yaşına kadar annesi Amine’nin de gözetimiyle süt annesi Halime’nin yanında kaldı, daha sonra Mekke şehrine getirilerek annesine teslim edildi. Peygamber (s.a.a) altı yaşında iken annesi Amine ve bakıcısı Ümmi Eymen’le birlikte akrabalarını görmek için Medine’ye giderler. Bir ay Medine’de kaldıktan sonra Mekke’ye dönüşte, Ebva denen yere (Cuhfe’den 37 km. uzak) ulaştıklarında Hazretin değerli annesi vefat eder ve orada defnedilir. Ümmi Eymen Hz. Peygamber’i Mekke’ye getirir ve ceddi Abdulmuttalib’e teslim eder. Böylece Abdulmuttelib Hazretin sorumluluğunu üstlenmiş olur.( Ama iki yıl sonra Abdulmuttalib de dünyadan göçer.(9) Onun vasiyeti gereğince de, Hz. Ebu Talib kardeşi oğlu Hz. Muhammed (s.a.a)’ın sorumluğunu üstlenir.(10) İbn-i Abbas’ın naklettiğine göre, Ebu Talib Hz. Peygamber ile öyle ilgileniyordu ki, gece ve gündüz ondan bir an olsun ayrılmıyordu, onu kendi yanında yatırıyor ve onun hakkında kimseye güvenmiyordu.(11) Hz. Resulullah (s.a.a) on iki yaşında iken (12) Ebu Talib’le birlikte Şam’a yolculuğa çıkarlar. Bu yolculukta Buheyra isminde bir rahiple karşılaşırlar. Buheyra, Hıristiyan alimlerinin en bilginlerindendi. Hz. Peygamber’i görür görmez, O’nun ahir-uz zaman Peygamberi olduğunu hemen anlar ve Ebu Talib’e dönüp şöyle der: “Önceki semavi kitaplarda bu gencin peygamberliğiyle ilgili haber vardır.(13) Hz. Resulullah (s.a.a), erginlik çağına kadar Hz. Ebu Talib’in evinde kalılar ve ahlak, yiğitlik, halkla geçinmek ve emanete riayet etmek bakımından öyle bir yüce ahlak ve erdemlilik sergilerler ki halk ona “Emin” lakabını takarlar.(14) Hz. Resulullah (s.a.a) yirmi yaşında iken “Hilf-ul Fodul” antlaşmasına katılmıştır. Bu antlaşma, Beni Haşim, Beni Zühre ve Beni Temim arasında yapılan insani değerleri önemseyen bir anlaşma idi. Bu antlaşma gereğince mazlumların hakları zorbalardan alınacak ve gereken yardımlar onlardan esirgenmeyecekti.(15) Hz. Hatice asaletli ve serveti olan bir kadındı. Hz. Hatice erkekler vasıtasıyla ticaretle uğraşıyordu. Resulullah,ın doğru konuşan ve emin biri olduğunu öğrenince, Hazrete, kölesi Meysere ile birlikte ticaret yapmak için Şam’a gitmesini ve diğer tacirlerden daha fazla pay almasını önerdi. Hz. Resulullah (s.a.a) Hatice’nin bu önerisini kabul ederek onun malı ile Şam’a doğru yola çıktılar. O memlekette mallarını satıp işlerini bitirdikten sonra Mekke’ye döndüler. Mekke’de de oradan getirdikleri malları satıp öncekilere oranla iki kat veya daha fazla kar elde ettiler. Üstelik Meysere de yol boyunca Resulullah’dan gördüğü hareket ve davranışları Hatice’ye anlattı. Bunun üzerine, Hatice, birisi vasıtasıyla Resulullah’a şöyle bir mesaj gönderdi: “Ey amca oğlu, aramızda akrabalık bağı olduğundan kavmin arasında yüce şeref ve nesebe sahip bulunduğundan, güvenilir, iyi huylu ve doğru konuşan olduğundan dolayı seninle evlenmeye gönüllüyüm.” Hatice’nin bu evlenme teklifi öyle bir zamanda oldu ki, Hatice o zamanlar nesep açısından en köklü, şeref ve mal bakımından da bütün kadınların en üstünü idi; herkes onunla evlenmek istiyordu, ama o hiç kimseyi kabul etmiyordu.(16) Resulullah (s.a.a) Hz. Hatice’nin bu evlenme teklifini kabul ederek amcalarını onu istemeye gönderir ve böylece bu mübarek vuslat gerçekleşmiş olur .(17) Resulullah (s.a.a) evlendiği zaman yirmi beş yaşında idiler. (18) İbn-i Abbas ve bir grup diğer bilginlerin sözüne göre, Hz. Hatice de yirmi sekiz yaşında idi.(19) Hz. Peygamber (s.a.a)’in Hz. Hatice ile evlenmesinden ikisi erkek, dördü kız olmak üzere toplam altı çocuğu olmuştur. Erkeklerin isimleri: Kasım ve Tahir; kızların isimleri ise Ümmi Gülüsüm, Rukayye, Zeynep ve Fatıma’dır.(20) Hatice-i Kübra (a.s) Resulullah (s.a.a) ile ortak yaşantısında çok fedakarlıklar yapmıştır. O, bütün mal ve servetini aziz eşinin ihtiyarına bırakmış ve bütün kadınlardan önce Hz. Resulullah’a iman etmiştir. Resulullah (s.a.a) onun hakkında şöyle buyurmuştur: “O, insanlar kafir olduğunda bana iman etti, halk beni tekzip ettiğinde o beni tasdik etti, halk beni mahrum bıraktığında o kendi malıyla bana yardımda bulundu.”(21) Hz. Resulullah’ın yaşantısının en hassas dönemi, 40 yaşına girdiği dönemdir. Zira Hazret bu yaşta Receb’in 27. günü (M. 610) peygamberliğe seçilmiştir.(22) O zamandan itibaren üç yıl boyunca halkı gizlice İslam’a davet etmiştir. (23) Hz. Resulullah’a ilk iman eden Emir-ul Mü’minin Hz. Ali olmuştur. (24) Ondan sonra da Hz. Hatice iman etmiştir. Bi’setin üçüncü yılında Resulullah (s.a.a), halkı açıkça İslam’a davet etmeye mamur kılındı. Bu emir gereği önce kendi yakınlarını misafirliğe davet edip onlara şöyle buyurdu: “Allah Teala beni, sizi O’na davet etmeye emretmiştir. İçinizden kim beni tasdik edip, bu işte bana yardımcı olursa, sizin aranızdaki kardeşim, vasim ve halifem olacaktır.” (25) Teberi’nin yazdığına göre, bu toplantıda Hz. Ali, Peygamber’e yardımcı olacağını ilan eden tek şahıs oldu. Peygamber (s.a.a) de oradakilere şöyle buyurdu: “Bilin ki, bu şahıs, benim sizin aranızdaki kardeşim, vasim ve halifemdir; onun sözlerini dinleyin ve emirlerine itaat edin.” (26) Resulullah (s.a.a) akrabalarını İslam’a davet ettikten sonra, halkın da putlarını bırakıp sadece ’a ibadet etmelerini istedi. Bu söz onlara çok ağır geldi; az bir grup hariç, hepsi Hazretle düşman olmaya başladılar. O kritik anda, Mekke’nin büyüğü ve Peygamber’in amcası olan Hz. Ebu Talib, kardeşi oğlunun yardımına koştu ve onu yalnız bırakmayacağına dair yemin etti.(27) Gerçekten öyle de yaptı. Hz. Ebu Talib, hayatta olduğu müddetçe Kureyş, Hz. Peygamber’i fazla incitemedi. Kureyş büyükleri, Hz. Ebu Talib’in varlığıyla Hz. Peygamber’i tam baskı altına alamadıklarını görünce, yeni Müslüman olanları eziyet ve işkence etmeye başladılar. Peygamber (s.a.a), Müslümanların Kureyş’in zulüm ve eziyetinden kurtulmaları için onlara Habeşi’ye hicret etmeleri için izin verdi. Bi’setin altıncı yılında, Mekke müşrikleri, Peygamber (s.a.a)’i öldürme kararı aldılar. Bu yüzden Hz. Muhammed (s.a.a)’i kendilerine teslim etmedikçe, Beni Haşim’le muamele yapmayacak ve onlardan evlenmeyeceklerine dair kendi aralarında bir antlaşma imzaladılar. Bu antlaşmayı bir deri sayfaya yazıp Ka’be’nin duvarına astılar. Beni Haşim de canlarını korumak için Peygamber (s.a.a) ile “Şi’b-i Ebu Talib” deresine sığındılar; üç yıl boyunca orada kaldılar. Üç yıl sonra Teala Peygamberine, antlaşmayı “Allah” lafzı hariç, karıncaların yediğini haber verdi. Hz. Ebu Talib bu haberi Kureyşlilere iletti ve onlara; “Eğer Muhammed’in söyledikleri doğru çıkarsa ne yaparsınız?” diye sordu. Onlar da: “Artık el çekeriz” dediler. Kureyşliler Ka’be’ye gidip oraya astıkları antlaşmanın “Allah” lafzı hariç karıncalar tarafından yenildiğini görünce, kendi antlaşmalarından vazgeçtiler. Bi’setin onuncu yılında vuku bulan bu olay neticesinde Mekke halkından bir çok kimseler İslamiyet’i kabul ettiler. Böylece Beni Haşim Şi’bi Ebu Talib’den dışarı çıkabildi.(28) Peygamber (s.a.a) bi’setin onuncu yılında iki büyük yardımcısı olan Hz. Ebu Talib ve Hz. Hatice’yi kaybetti, (29) bu iki büyük şahsiyetin ölümü Hazrete çok ağır geldi, bundan dolayı o yılın ismini “Hüzün Yılı” koydu.(30) İmam Zeyn’ul- Abidin (a.s) şöyle buyurmuştur: “Resulullah (s.a.a), Ebu Talib ve Hatice’yi kaybettiğinde artık Mekke’de kalması güçleşmişti… Teala bundan dolayı Hz. Peygamberin, Mekke’de yardımcısı olmadığından orayı terk edip Medine’ye doğru hareket etmesini emretti”(31) Hz. Ebu Talib dünyadan göçtükten sonra Kureyşin peygambere eziyeti gittikçe fazlalaştı, Hazrete defalarca ihanet edip O’nun canına kıymak istediler. (32) Mekke müşrikleri, bi’setin on üçüncü yılı “Dar’un Nedve” denilen bir yerde toplanıp Hz. Peygamberi öldürme kararı aldılar. Bu karara göre çeşitli kabilelerden oluşan gençler hep birlikte Hazrete saldıracak ve kimin tarafından öldürüldüğü bilinmeyecekti. (33) Hz. Peygamber (s.a.a), İlahi vahiyle bu komplodan haberdar oldu ve geceleyin Mekke’den ayrılarak Medine’ye doğru yola çıktı. Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali de Peygamber (s.a.a)’in canını korumak için O’nun yatağında yattı. (34) Peygamber (s.a.a), Rabi-ul Evvel ayının ilk günü Mekke’den ayrıldı ve aynı ayın on ikinci günü Medine’nin yakınlarında olan “Kuba” denilen yere vardı ve orada yaklaşık on gün Hz. Ali’yi bekledi. (35) Bu müddet içerişinde de Kuba camisini yaptırdı. Daha sonra Hz. Ali’nin gelmesiyle Medine’ye teşrif buyurdular . Hz. Peygamber’in hicreti ardından Mekke Müslümanları da yavaş-yavaş Medine’ye hicret etmeye başladılar. Peygamber (s.a.a), Muhacir ve Ensar (Medine halkı) arasındaki samimiyet bağını güçlendirmek için onların aralarında kardeşlik bağı oluşturdu. Peygamber (s.a.a), bu teşebbüsü ile Medine’de İslami bir toplum oluşturmuş ve Muhacirlere yardım için de uygun bir zemin hazırlamıştı. Bu küçük İslam toplumunun kuruluşundan daha on dokuz ay geçmemişken Müslümanlarla Mekke müşrikleri arasında savaş ateşi tutuştu. İlk önemli savaş Bedir savaşı idi, onun peşi sıra Uhud, Handek, Hayber,Tebuk vb….savaşlar da vuku buldu. Peygamber (s.a.a)’in savaşları iki çeşittir; birincisi, kendisinin katıldığı savaşlardır, bu savaşlara “Gazve” denilir. Diğeri ise kendisinin katılmadığı savaşlardır, bu savaşlara da “Seriyye” deniliyor. Gazvelerin sayısının 28, seriyyelerin sayısının ise 38 tane olduğunu söylemişlerdir. (36) Bunca savaş, dokuz yıldan az bir zamanda vuku bulmuştur. Bu gazve ve seriyyeler, Müslümanların Hicaz topraklarında azamet ve güçlerinin aşikar olmasına ve bir çok Arap kabilelerinin Hz. Peygamberle barış antlaşmaları imzalamalarına sebep oldu. Bu antlaşmaların en önemlisi, Hudeybiye antlaşması idi. Hz. Peygamber bu antlaşmayı, hicretin altıncı yılında Mekke müşrikleriyle yaptı. Bu antlaşma, Hicaz toprağında nispi bir emniyet ve huzurun oluşmasına yol açtı ve diğer topraklarda da İslam’ın yayılmasına ortam hazırladı. Peygamber (s.a.a), hicretin yedinci yılında İslam’ın geniş bir şekilde yayılmasını sağlamak için bir çok mektuplar yazmış ve bu mektupları İran, Rum, Habeş, Mısır, Yemame, Bahreyn vb. ülkelerin kıralı ve padişahlarına göndererek kendi mesajını onlara iletmiştir. (37) Hazret bu mektuplarda onları İslam’a davet ediyordu. Bu vesileyle Hz. Peygamber’in cihanı risaleti dünyanın her tarafına bildirilmiş ve böylece İslam’ın mesajı uzak memleketlere de ulaşma imkanını bulmuştur. Hicretin sekizinci yılının Ramazan ayında Mekke şehri Peygamber tarafından fethedildi. (38) Resulullah (s.a.a) ordusuyla birlikte savaşmaksızın Mekke şehrine girdi, ilk teşebbüsünde Mekke halkının hepsini affetti ve Kabe’de bulunan üç yüz altmış putu oradan temizledi (39) ve sonra minbere çıkıp şöyle buyurdu: “Ey insanlar! Teala cahiliyye tekebbürünü ve atalarla övünmeyi sizin aranızdan temizledi. Bilin ki siz Adem’densiniz, Adem de balçıktandır. Bilin ki, ’ın en iyi kulları O’ndan korkan ve günah işlemeyendir.” (40) Resulullah (s.a.a), Mekke’de kısa bir müddet kaldıktan sonra Medine’ye doğru hareket etti. Bir kaç aydan sonra, Rum ordusunun İslam ülkelerine saldırıp o topraklarda ilerlemeyi amaçladıklarını öğrendi. Hazret bu haberi öğrenir öğrenmez İslam ordusunun, Rum ordusuna karşı koymak için Şam sınırlarına doğru hareket etmelerini emretti, kendisi de ordunun komutanlığını üzerine aldı. Uzun bir mesafeyi kat ettikten sonra, Hicretin dokuzuncu yılının Şaban ayında Şam sınırında bulunan Tebuk topraklarına ulaştılar. Ama Rumlulardan hiçbir eser yoktu. Çünkü Rum ordusu, Hz. Peygamber’in komutanlığındaki İslam’ın güçlü ordusunun hareketinden haberdar olmuş ve Müslümanlar karşısında yenilgiye uğramak korkusundan aldıkları kararlarından vazgeçmişlerdi. Resulullah (s.a.a) düşman tehlikesinin olmadığını görünce, ordunun Medine’ye dönmesini emretti. “Tebuk” ismiyle meşhur olan bu gazve, Hz. Peygamber’in en son gazvesi sayılmaktadır. Hz. Peygamber (s.a.a)’in Hicaz topraklarındaki en fazla muvaffakiyet elde ettiği yıl, hicretin dokuzuncu yılıdır. Çünkü o yılın hac merasiminde müşriklerden beraat ilan edildi. (41) Bu önemli mesele, Kurban Bayramında Emir’ul- Mü’minin Hz. Ali (a.s) vasıtasıyla düşmanlara duyuruldu ve onlara, İslam’a karşı tavırlarını belirlemeleri için dört ay mühlet verildi. Bu beraatın ilanı neticesinde çeşitli kabilelerin elçileri Medine’ye doğru akın etmeye başladılar. Hepsi Hz. Peygamber’in huzuruna gelip İslam’ı kabul ettiklerini veya İslam’ın sığınağında yaşamaları için cizye ödemeye hazır olduklarını ilan ettiler. O yıl çok fazla elçinin Medine’ye akın etmesinden dolayı o yıla “Amm’ul- Vefud” (elçiler yılı) ismini vermişlerdir. Böylece puta tapma adet ve geleneği Hicaz toprağından silinmiş ve yerine tevhit dini yerleşmiştir. Resulullah (s.a.a), hicretin onuncu yılında hac amellerini yapmak için Mekke’ye yolculuk yapmaya hazırlandı. Müslümanlar da bu haberi duyunca, hac amellerini doğru bir şekilde kamil olarak öğrenmek için yolculuğa hazırlandılar. Resulullah (s.a.a) Zilkade ayının sonuna dört gün kala Medine’den ayrıldı, Zilhacce’nin dördüncü günü ise Mekke’ye vardı. (42) Hac amellerini yaptıktan sonra Müslümanlarla birlikte o şehirden ayrıldı ve Medine’ye doğru yola koyuldu. Yüz yirmi bin civarında olan hac kervanı “Cuhfe” denilen yere yetiştiğinde, Hz. Peygamber tarafından kervanın durdurulması emredildi. Hazret namazını kıldıktan sonra Gadir-i Hum kenarında bir hutbe okudu sonra Hz. Ali’nin elinden tutarak yüksek bir sesle şöyle buyurdu: “Ben kimin mevlası (efendisi) isem Ali de onun mevlasıdır. Allahım, ona yardım edene sen de yardım et, onu yalnız bırakını sen de yalnız koy…” (43) Bu vakıa, Zilhacce’nin on sekizinci günü vuku buldu. Hz. Peygamber’in halife tayin etme işi bir kaç defa çeşitli yerlerde tekrarlanmıştır. Hz. Peygamber (s.a.a) Haccet’ul- Veda yolculuğundan sonra, ömrünün son günlerini yaşıyordu, nihayet hicretin on birinci yılı Sefer ayının yirmi sekizinde fani dünyadan ayrılıp ebedi yurda göç etti. (44) Peygamber (s.a.a)’in Hatice’den altı çocuğu vardı, onların isimlerini daha önce zikrettik. Mariye’den de İbrahim isminde bir oğlu vardı. Hazretin, Fatıma (a.s) hariç bütün evlatları kendi hayatı döneminde vefat ettiler. (45) Hz. Peygamber’in nesli, Hz. Fatıma’dan devam etti. [Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...] __________________ [Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

22.10.2009, 09:06	#2
Salim58 Moderator Salim58 Şuan Üyelik Tarihi: 11.05.2009 Yaş: 58 Mesajlar: 59.381 Tecrübe Puanı: 10	Cevap: HzMuhammed (SAV) Efendimizin Hayati Özet Resulullah (s.a.a)i.anlatmakla bitirmemiz mümkün değil onun sünnetlerini uygulasak veya uygulamaya çalışsak yeterde artar bize. çok teşekkür ederim kardeşim güzel bi paylaşımın okumasıda güzel oluyor. __________________ Asil İnsan İdare Eder, Aciz İnsan Şikayet Eder, Basit İnsan İftira Eder, Dürüst İnsan Sabreder...

22.10.2009, 09:18	#3
spainloco Yiğido spainloco Şuan Son Aktivite: 21.02.2012 16:23 Üyelik Tarihi: 03.08.2005 Yaş: 37 Mesajlar: 57 Tecrübe Puanı: 710	Cevap: HzMuhammed (SAV) Efendimizin Hayati Özet Tavsiyem her zaman olduğu gibi efendimizin hayatını noktası noktasına okumak ve yaptıklarını örnek almaktır. __________________ [Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

22.10.2009, 10:05	#4
Salim58 Moderator Salim58 Şuan Üyelik Tarihi: 11.05.2009 Yaş: 58 Mesajlar: 59.381 Tecrübe Puanı: 10	Cevap: HzMuhammed (SAV) Efendimizin Hayati Özet Yaradılıştandı şanınız Efendim… Önce siz vardınız. Bütün ruhlar “bela” derken, Siz yine en baştaydınız. Orada da önderdiniz. Ölümsüz ruhunuz aydınlattı bütün “bela”ları… Siz olmasaydınız zaten yaratılmazdı ki âlemler… Hz. Adem’in tövbesi kabul edilirken sebeptiniz; Hz. İsa’nın ruhu Rabbine giderken Ahmed’diniz. .. Siz müjdeciydiniz Efendim… En büyük müjdeydiniz. Bilemedik Efendim. Kıymetinizi… Hayatınızı… Sizi… Kâinatın yaradılışından, Kâbe’nin sahibinin evini koruduğu güne kadar; Kâinat sizi tanıyordu. Gelişiniz bekleniyordu. Ebabiller zalimlere kahhar adına savururken taşları; Yer-gök hasretinizden yanıyordu. Beklenendiniz. Kimseyi beklemek böylesine güzel olmamıştı. Kâinata müjdelenmiştiniz. Kimse sizin gibi ışık saçmamıştı. Varlığınızla sarsılırken âlemler; Semave deresi size kavuşmak için çağlamış, Kisra’nın sarayı önünüzde eğilmek i istemişti Yüzyıllardır yanan ateşler nurunuzdan utanmıştı belki de… Siz gelmiştiniz Efendim… Şereflendirmiştiniz kainatı… Siz mahzundunuz Efendim… Babanızı görmediniz hiç. Yetim kaldınız önce. Sonra melekler silerken gözyaşlarınızı, Uzak bir köyde annenizi bıraktınız. Daima yaralıydı kalbiniz; Fakirliği, açlığı, gurbeti, Yenilgiyi gördünüz. Yurdunuzdan kovulmayı da… Bilemedik Efendim… Hüznünüzü… Kırık kalbinizi.. Sizi… Bilemedik Efendim… İçten gelen bir sesle “Anam, babam sana feda olsun” diyemedik. Siz liderdiniz Efendim… Bambaşkaydı her tavrınız… Cesaretle şefkatin birleştiği bir çınardınız. Zulüm gördüğünüz, kovulduğunuz topraklara girerken zerre kadar intikam duygusu yoktu kalbinizde… Kâinatın kalbini durduracak şanlı bir orduyla tertemiz bir ihtilal yapmıştınız. Bilemedik Efendim… Cesaretinizi, Şefkatinizi, Sizi… Siz sevgiliydiniz efendim… Sevgi üstüne kurmuştunuz hayatınızı. Siz, en çok seven ve sevilendiniz Sevilmeye en layık olan… Sevdikleriniz Rabbine giderken de, En metin olan.. Kördüğüm gibiydi sevgileriniz Çözülemezdi… Bilinemezdi; kimse sizin gibi sevemezdi. Biz bilemedik efendim. Sevginizi , Kalbinizi , Sizi… Yalnız kaldığımızda Tecrit dönemi gelmeliydi aklımıza… Siz âlemlere rahmetken anlamamışlardı; Yalnız bırakmışlardı sizi… Bizi birileri anlamamış çok mu? Bilemedik Efendim. Derdinizi, Yalnızlığınızı, Sizi… Sevdiklerimizden uzak kaldığımızda Amcanızın ardından döktüğünüz gözyaşları gelmeliydi aklımıza; “Beni burada kime bırakıp gidiyorsun, ne annem var ne babam” deyişiniz. Siz böylesine özlem doluyken; Biz küçük ayrılıklar yaşamışız çok mu? Bilemedik efendim… Kalbinizi, Gözyaşlarınızı, Sizi… Büyük konforlar için kendimizi yaralarken; Alnınızdaki hasır izleri gelmeliydi aklımıza… Saraylarda yaşayabilecekken; Ümmetinizle aynı kaptan yemek yediğinizi bilmeliydik. Sizi bilmeliydik… Haddimizi bilmeliydik… Bilemedik Efendim… Tevazuunuzu, Haddimizi, Sizi… Sevdiklerimizi kaybettiğimizde siz gelmeliydiniz yine aklımıza; Çocuklarınızı kendi ellerinizle toprağa gömerken ki hüznünüz gelmeliydi… Hani oğlunuz İbrahim’i toprağa vermiş ağlıyordunuz; Gözyaşlarıyla; “Göz yaşla dolar, kalp mahzun olur, Rabbimi hoşnut etmeyecek şeyi yapamam ama beni çok üzdün çocuk.” Deyişiniz yankılanmalıydı kalplerimizde. Biz bilemedik Efendim… Acınızı, Teslimiyetinizi, Sizi… Birbirimize dert olurken; Siz gelmeliydiniz aklımıza. “Birbirinizi sevmeden iman etmiş olmazsınız” deyişiniz sarmalıydı kalplerimizi… Biz bilemedik Efendim… Sevemedik birbirimizi, Bilemedik sizi… Umutsuzluğa düştüğümüzde; Yine siz gelmeliydiniz aklımıza; “Beni görmeden iman eden KARDEŞLERİM” sözünüz çınlamalıydı kalplerimizde… Kardeşiniz olabilecek olmanın heyecanı kaplamalıydı yüreklerimizi.. Biz bilemedik Efendim… Bize olan sevginizi, Sizi… O olsaydı diye başlayan cümleler yetim kalıyor şimdi… Hani namazda ağlayarak; “Rabbim! Sen bana, ben onların arasında iken ve onlar bağışlanma dilerken onlara azap etmeyeceğini vad’etmemiş miydin?” Demiştiniz ya… Yanımızda başucumuzdasınız… Önderimizsiniz… Siz varsınız efendim… Bu kâinat hala duruyorsa yerli yerinde; Sizin varlığınızdandır. Hala inmediyse azap melekleri yeryüzüne; Sizin şanınızdandır.. Siz varsınız efendim… Kalbimizde yarasınız… Sevip sevip mahçup olduğumuz; Adını anıp çare bulduğumuz; Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz… Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz. Şimdi dualarımız yükseliyor arşa; “Haberdar et Rabbim” diyoruz. Çaresizliğimizi, yalnızlığımızı, sevgimizi, mahcubiyetimizi… Bilmediklerimizle layık olmadıklarımızla karşınızdayız efendim. Bize rağmen; Alnımızdaki izlerden tanır mısınız bizi? O izler size yol olur da kurtarır mı bizi? Layık olmasak da “kardeşlerim” der misiniz? Siz varsınız efendim… Kalbimizde yarasınız… Sevip sevip mahcup olduğumuz; Adını anıp çare bulduğumuz; Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz… Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz. Siz varsınız efendim… Bize hayat veren sizin yolunuzdur. Ve ölmediysek hala yaşıyorsak; Bizi bu çağa karşı dik tutan sizin kokunuzdur __________________ Asil İnsan İdare Eder, Aciz İnsan Şikayet Eder, Basit İnsan İftira Eder, Dürüst İnsan Sabreder...

22.10.2009, 11:36	#5
seten65 Usta Yiğido seten65 Şuan Son Aktivite: 06.03.2012 13:09 Üyelik Tarihi: 27.05.2009 Yaş: 59 Mesajlar: 7.081 Tecrübe Puanı: 1274	Cevap: HzMuhammed (SAV) Efendimizin Hayati Özet Yaradılıştandı şanınız Efendim… Önce siz vardınız. Bütün ruhlar “bela” derken, Siz yine en baştaydınız. Orada da önderdiniz. Ölümsüz ruhunuz aydınlattı bütün “bela”ları… Siz olmasaydınız zaten yaratılmazdı ki âlemler… Hz. Adem’in tövbesi kabul edilirken sebeptiniz; Hz. İsa’nın ruhu Rabbine giderken Ahmed’diniz. .. Siz müjdeciydiniz Efendim… En büyük müjdeydiniz. Bilemedik Efendim. Kıymetinizi… Hayatınızı… Sizi… Kâinatın yaradılışından, Kâbe’nin sahibinin evini koruduğu güne kadar; Kâinat sizi tanıyordu. Gelişiniz bekleniyordu. Ebabiller zalimlere kahhar adına savururken taşları; Yer-gök hasretinizden yanıyordu. Beklenendiniz. Kimseyi beklemek böylesine güzel olmamıştı. Kâinata müjdelenmiştiniz. Kimse sizin gibi ışık saçmamıştı. Varlığınızla sarsılırken âlemler; Semave deresi size kavuşmak için çağlamış, Kisra’nın sarayı önünüzde eğilmek i istemişti Yüzyıllardır yanan ateşler nurunuzdan utanmıştı belki de… Siz gelmiştiniz Efendim… Şereflendirmiştiniz kainatı… Siz mahzundunuz Efendim… Babanızı görmediniz hiç. Yetim kaldınız önce. Sonra melekler silerken gözyaşlarınızı, Uzak bir köyde annenizi bıraktınız. Daima yaralıydı kalbiniz; Fakirliği, açlığı, gurbeti, Yenilgiyi gördünüz. Yurdunuzdan kovulmayı da… Bilemedik Efendim… Hüznünüzü… Kırık kalbinizi.. Sizi… Bilemedik Efendim… İçten gelen bir sesle “Anam, babam sana feda olsun” diyemedik. Siz liderdiniz Efendim… Bambaşkaydı her tavrınız… Cesaretle şefkatin birleştiği bir çınardınız. Zulüm gördüğünüz, kovulduğunuz topraklara girerken zerre kadar intikam duygusu yoktu kalbinizde… Kâinatın kalbini durduracak şanlı bir orduyla tertemiz bir ihtilal yapmıştınız. Bilemedik Efendim… Cesaretinizi, Şefkatinizi, Sizi… Siz sevgiliydiniz efendim… Sevgi üstüne kurmuştunuz hayatınızı. Siz, en çok seven ve sevilendiniz Sevilmeye en layık olan… Sevdikleriniz Rabbine giderken de, En metin olan.. Kördüğüm gibiydi sevgileriniz Çözülemezdi… Bilinemezdi; kimse sizin gibi sevemezdi. Biz bilemedik efendim. Sevginizi , Kalbinizi , Sizi… Yalnız kaldığımızda Tecrit dönemi gelmeliydi aklımıza… Siz âlemlere rahmetken anlamamışlardı; Yalnız bırakmışlardı sizi… Bizi birileri anlamamış çok mu? Bilemedik Efendim. Derdinizi, Yalnızlığınızı, Sizi… Sevdiklerimizden uzak kaldığımızda Amcanızın ardından döktüğünüz gözyaşları gelmeliydi aklımıza; “Beni burada kime bırakıp gidiyorsun, ne annem var ne babam” deyişiniz. Siz böylesine özlem doluyken; Biz küçük ayrılıklar yaşamışız çok mu? Bilemedik efendim… Kalbinizi, Gözyaşlarınızı, Sizi… Büyük konforlar için kendimizi yaralarken; Alnınızdaki hasır izleri gelmeliydi aklımıza… Saraylarda yaşayabilecekken; Ümmetinizle aynı kaptan yemek yediğinizi bilmeliydik. Sizi bilmeliydik… Haddimizi bilmeliydik… Bilemedik Efendim… Tevazuunuzu, Haddimizi, Sizi… Sevdiklerimizi kaybettiğimizde siz gelmeliydiniz yine aklımıza; Çocuklarınızı kendi ellerinizle toprağa gömerken ki hüznünüz gelmeliydi… Hani oğlunuz İbrahim’i toprağa vermiş ağlıyordunuz; Gözyaşlarıyla; “Göz yaşla dolar, kalp mahzun olur, Rabbimi hoşnut etmeyecek şeyi yapamam ama beni çok üzdün çocuk.” Deyişiniz yankılanmalıydı kalplerimizde. Biz bilemedik Efendim… Acınızı, Teslimiyetinizi, Sizi… Birbirimize dert olurken; Siz gelmeliydiniz aklımıza. “Birbirinizi sevmeden iman etmiş olmazsınız” deyişiniz sarmalıydı kalplerimizi… Biz bilemedik Efendim… Sevemedik birbirimizi, Bilemedik sizi… Umutsuzluğa düştüğümüzde; Yine siz gelmeliydiniz aklımıza; “Beni görmeden iman eden KARDEŞLERİM” sözünüz çınlamalıydı kalplerimizde… Kardeşiniz olabilecek olmanın heyecanı kaplamalıydı yüreklerimizi.. Biz bilemedik Efendim… Bize olan sevginizi, Sizi… O olsaydı diye başlayan cümleler yetim kalıyor şimdi… Hani namazda ağlayarak; “Rabbim! Sen bana, ben onların arasında iken ve onlar bağışlanma dilerken onlara azap etmeyeceğini vad’etmemiş miydin?” Demiştiniz ya… Yanımızda başucumuzdasınız… Önderimizsiniz… Siz varsınız efendim… Bu kâinat hala duruyorsa yerli yerinde; Sizin varlığınızdandır. Hala inmediyse azap melekleri yeryüzüne; Sizin şanınızdandır.. Siz varsınız efendim… Kalbimizde yarasınız… Sevip sevip mahçup olduğumuz; Adını anıp çare bulduğumuz; Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz… Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz. Şimdi dualarımız yükseliyor arşa; “Haberdar et Rabbim” diyoruz. Çaresizliğimizi, yalnızlığımızı, sevgimizi, mahcubiyetimizi… Bilmediklerimizle layık olmadıklarımızla karşınızdayız efendim. Bize rağmen; Alnımızdaki izlerden tanır mısınız bizi? O izler size yol olur da kurtarır mı bizi? Layık olmasak da “kardeşlerim” der misiniz? Siz varsınız efendim… Kalbimizde yarasınız… Sevip sevip mahcup olduğumuz; Adını anıp çare bulduğumuz; Salat ve selamla teslim olduğumuzsunuz… Sevmeye bile layık değilken; sevgi umduğumuzsunuz. Siz varsınız efendim… Bize hayat veren sizin yolunuzdur. Ve ölmediysek hala yaşıyorsak; Bizi bu çağa karşı dik tutan sizin kokunuzdur SAGOL KARDEŞİM __________________ EY ALLAH IN MAKBUL KULLARI ! EY VATAN DAĞLARININ EMSALSİZ ZİYNETİ ŞEREFLİ MUHAFIZLAR! BU VATAN SİZİNDİR , SİZİN OLACAKTIR...ŞEYH ŞAMİL...

Benzer Konular
Konu	Konuyu Başlatan	Forum	Cevaplar	Son Mesaj
TÜM İNSANLIĞA TEK ÖRNEK HZ.MUHAMMED (SAV)	nas_sina	Diğer Konular	39	23.08.2009 13:41

Konuyu Toplam 1 Üye Okuyor. (0 Kay?tl? Üye Ve 1 Misafir)