Dardayım Anne!

[Sedat Yıldırım]

DARDAYIM ANNE !

Bugünlerde,yoğun duygu yüklüyüm.
Derdimi kimseye,diyemem Anne!
Eller güler söyler,ben ise mahsun.
Yalnızlık derdinden,korkarım Anne!

Umudum uzandı,başka bahara.
Hep bakar dururum,uzak yollara.
Gazel düştü artık,yeşil dallara.
Gücüm tükendi de,dardayım Anne!

Korkuyorum Hak’ka,isyan etmekten.
Nasibim kalmamış,benim gülmekten.
Yalnızlık korkutur,korkmam ölmekten.
Gizli köşelerde,ağlarım Anne!

Artık ne akraba,nede kardeşler.
Beni kaderime,atıp gittiler.
Onlar doya doya,çocuk sevdiler.
Ben boynumu büktüm,ağladım Anne!

Artık sende yoksun,terk edip gittin.
Daha büyümeden,beni terk ettin.
Sen bakma yaşımın,kırk olduğuna.
Ben daha çocuğum,küçüğüm Anne!

Yanar bu yüreğim, yanar derinden.
Her gün yaş akıyor,bu gözlerimden.
Bir evladım yokki,tutsun elimden.
Beni yalnızlıktan,kurtarsın Anne!

Ömür geldi geçti,kaç günüm kaldı.
Doğarken üzgündüm,yine üzgünüm.
Çileli hayattan,bıktım bezginim.
Benim hiç çocuğum,olmadı Anne!

Beni senin gibi,kimse sevmedi.
Bir insan olarak kıymet vermedi.
Çektiğim çileyi,kimse bilmedi.
Doktorlardan çare,aradım Anne!

Evlat hasretiyle,düştüm yollara.
Derdime bir derman,sordum doktora.
Doktor dedi bana,başka bahara.
Boynu bükük kaldım,kahroldum Anne!

Candan olmayınca,ne yapsın canan.
Vermeyince Mevla’m,derdime derman.
Artık yaşlılığa,kaldıda meydan.
Gönül saraylarım,yıkıldı Anne!

SEDAT YILDIRIM