Vuslat Olmuyor Anne

[Sedat Yıldırım]

VUSLAT OLMUYOR ANNE

Beni bir sen,birde Rab'bim anladı.
Halimi başkası bilmiyor anne.
Daha büyümedim,ben bir çocuğum.
Hasretinle yandım,kül oldum anne.

Senin gidişinle,karardı Dünya'm.
Kabuslara döndü,her gece rüyam.
Senin için Hak'ka gider hep duam.
Gözlerimden akan,yaşımsın anne.

Adım attığın o,yerler sır oldu.
Viran oldu bağın,bahçen yıkıldı.
Bir zamanlar burda cennetim vardı.
Şimdi hayalinle,ağlarım anne.

Bastığın yerler de izin kalmadı.
Mal davası girdi,huzur kalmadı.
Ben küçüğüm bana,bir söz kalmadı.
Gelip halimizi,bir görsen anne.

Babam şaşkın, düştü evlat eline.
Şimdi konuşur hep,hayalin ile.
Dalar gider öyle, eski günlere.
Sana nasıl muhtacız bir bilsen anne.

Senin ile bitti,köydeki devran.
Eder oldu alem,bizleri seyran.
Bir bilsen ki kaldı,kimlere meydan.
Sende kahrolurdun,görseydin anne.

Ne mal ne mülk asla,yoktur gözüm de.
Dilimde ne var ise,odur özüm de.
Siyah beyaz resmin,durur elim de.
Hasretine vuslat olmuyor anne.

SEDAT YILDIRIM