Peygamberlere İman

[sonbahar5803]

Peygamberlere İman Ne Demektir?


Allah Teâlâ`nın, emirlerini ve yasaklarını kullarına bildirmek üzere elçi seçtiği büyük insanlara Peygamber denir.

Peygamberlere îman, Allah`ın insanları doğru yola iletmek, emir ve yasaklarını onlara duyurmak için Peygamber denilen elçiler gönderdiğine inanmak, Peygamberlik müessesesinin varlığını kabûl etmek, Kuran`da Peygamber olduğu zikredilen şahısların Peygamber olduklarını tasdik etmek demektir. Peygamberler de bizim gibi insan olmakla beraber, onlar Allah`ın seçkin kullarıdır. İnsan çalışıp çabalamakla, istemekle Peygamber olamaz.


Kaynak : Mehmet Dikmen

[ramazan_d]

Yüce Allâh, insanlara kendi içlerinden seçtiği son derece yetkin insanlar aracılığıyla dinini bildirmiştir Bu kimselere "peygamber" denir ki Allâh ile kulları arasında bir elçi demektir
Peygamberlik, Allâh’ın insanlardan dilediğine verdiği bir görevdir Çalışmakla elde edilmez İlk Peygamber, Hz Adem son Peygamber Hz Muhammed (sav) dır Bu ikisinin arasında, her millete kendi diliyle konuşan peygamberler gönderilmiştir Sayılarını Allâh’tan başka kimse bilmez Bunlardan bir kısmının adı Kur’an’da geçmektedir Peygamberler de insandır Bu bakımdan yeme, içme, uyuma, dinlenme, evlenme, hastalanma gibi beşeri hususlarda diğer insanlarla aralarında bir fark yoktur Bunlar peygamberler için bir eksiklik değildir Ancak hepsinde mutlaka bulunması gereken ortak nitelikler şunlardır Sıdk (doğruluk), emanet (güvenilir olma), fetanet (çok zeki ve akıllı olmak), tebliğ (bildirmekle yükümlü bulundukları hükümleri insanlara anlatmak), ismet (günahsız olmak) Peygamberlerin, peygamberliğini insanlara ispatlamak için Allâh kendilerine mucizeler vermiştir Son peygamber Hz Muhammed (sav)’e de böyle pek çok mucize verilmiştir Fakat O’nun en büyük ve sürekli mucizesi, hiç şüphesiz ki Kur’an’dır

[sonbahar5803]

Peygamberler Niçin İnsanlar Arasından Seçilmiştir?


Allah`ın insanlara elçi olarak gönderdiği Peygamberlerini yine insanlar arasından seçmesi, onların insanlara her hususta rehberlik, örneklik, mürşidlik yapabilmeleri içindir. Peygamberler melekler arasından gönderilseydi, hiç şüphesiz bu netice alınamazdı. İnsana en iyi rehberliği, yine insanın yapabileceği açık bir gerçektir.


Kaynak : Mehmet Dikmen

[sonbahar5803]

Nebi ile Resul


Peygamberliğin Arapça karşılığı nübüvvet olup, bütün peygamberler öncelikle nebîdir. Nebî, Allah’tan vahy alan, ayrıca Allah’ın kendisini hüküm ve ilim ile serfiraz kıldığı seçkin zattır.
(Âl-i İmran, 3/69; En’âm, 6/89)


Nebîler içinde kendilerine Kitap veya Sahifeler verilenler vardır ki, bunlara resûl denir. Resûl olmayan, yani kendilerine Kitap veya Sahifeler verilmeyen nebîler, kendilerinden önce gelen veya kendi zamanlarında yaşayan resûlün çizgisinde Din’in anlaşılıp uygulanması, insanlara anlatılması ve Kitap’la insanlar arasında hükmetme vazifesiyle mükellef kılınmış
(Bakara, 2/213; Mâide, 5/44),
Allah onlardan, kendi zamanlarında bir resûl gelirse ona mutlaka inanıp destek olacakları sözünü almıştır.
(Âl-i İmrân, 3/81)


Resûller dahil bütün nebîlere, içlerinde Hz. Yahya gibi bazılarına daha sabî iken (Meryem, 19/12), Hz. Yusuf gibi bazılarına gençliklerinin ilk döneminde (Yûsuf, 12/22), Hz. Musa gibi bazılarına ise gençliklerinin ikinci devresinde (Kasas, 28/14) verilen hüküm, Kitab’ı anlama, onu uygulama, onunla hükmetme, uygulayıp hükmetme işinde ve doğru ile yanlışı ayırmada şüpheye düşmeme, dolayısıyla her meselede doğru ve yerinde karar verebilme, üstün idrak ve anlayış gücüdür (Râzî, Kurtubî). Kur’an-ı Kerim, peygamberlere hükümden başka ayrıca hikmet (Âl-i İmrân, 3/81) ve hususî bir ilmin de verildiğini vurgular.
(Yusuf, 12/22; Enbiyâ, 21/74; Meryem, 19/12)


Peygamberlere verilen hüküm nasıl kendisinde asla şüpheye ve nefsânîliğe yer olmayan hüküm ise, onlara verilen ilim de, kendisinde asla cehaletin yeri bulunmayan, eşya ve hadiselerin manâ ve hakikatine nüfuz, insanın iç dünyasını, nefsin hallerini tanıma ve onu terbiye ilmidir (Râzî). Her ne kadar peygamberlik Cenab-ı Allah’ın bir lûtf u ikramı ise de, onda en azından onun derinlikleri, hattâ lâzımı olan hüküm ve ilim, söz konusu âyetlerde (Yusuf, 12/22; Kasas, 28/14) açıkça ifade buyrulduğu üzere, peygamberlerin ihsan sahibi, yani Allah’ı görüyormuşçasına ibadet etmelerinin (Müslim, İman, 1; Tirmizî, İman, 4), yaptıkları her işi mükemmel yapmalarının mükâfatıdır. Dolayısıyla, onlara verilen hüküm ve ilimde, ihsanının, takvasının derecesine göre başka mü’minler de pay sahibi olabilirler.
(Bakara, 2/269; Mâide, 5/44; En’âm, 6/122; Enfâl, 8/29; Hadîd, 57/28)

(Alıntıdır)


Kısaca şöyle diyebiliriz:

Resûl, kendisine müstakil bir din ve kitab verilen peyamberlere denir.

Nebî, müstakil bir din ve kitab sâhibi olmayıp kendinden önceki bir peygamberin kitabına uygun hareket etmekle vazifeli peygamberlere denir.


Kaynak : Mehmet Dikmen

[barikat58]

paylaşımınız için teşekürler.