Büyük Halk Ozanını Kaybettik

[Cley]

Alabildiğine yerli bir kimlik, Bir Anadolu bilgesi,
Bu toprakların feryadı, Gösterişten uzak, sade türkçesiyle
gönül sultanı,
Devasa bir yürek,
Mahzun, mahçup ve mütevazi bir
çehre,
Gönül kelimesinin en çok yakıştığı üstad.
Gönüllerin hızmatçısı,
Yalan Dünya'ya fazla gelmiş bir
güzellik,
Neşet Baba öldü , hepimiz bir kişi
eksildik. Türkülere can veren büyük usta
hakka yürüdü.
Bozlaklar yetim kaldı.
Çiçekdağı'nın, Yerköy'ün,
Kırıkkale'nin, Ankara'nın, Bozkır'ın
sesi kesildi. Tezenesiz kaldık.
Yaz'ımız Kış'a döndü,
Büyük bir yüreğin sesinden mahrum
kaldık.
Çok önemli bir değerdi.
Türkü rönesansının babasıydı. Muharrem Ertaş Üstad'ın sazının
emanetçisiydi.
Mekanın cennet olsun usta

[besyo_cu]

9. Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel'in görevde olduğu dönemde kendisine verilmek istenen "Devlet Sanatçısı" unvanını "Ben halkın sanatçısıyım" diye reddedecek kadar bu halkın, bu toprağın sesiydi. MEKANI CENNET OLSUN ...

[tskfn]

Alkolu bırakalım dedik Neşet babayı kaybettik, ruhun Şad olsun.

[Azizem_58_58]

Allah rahmet eylesin. Allah yakınlarına sabır, geride kalanlara uzun ömürler versin.

[Salim58]

Mekanın cennet olsun usta.

[Glock23]

Sakin ol ha insanoğlu
İncitme canı incitme
Her canı bir kalp Hakk'a bağlı
İncitme canı incitme

Yaralama bir tek teli
Güneş gözü mah-cemali
Çekemem onun vebali
İncitme canı incitme

Bir gün olup öleceksin
Ettiğinden bulacaksın
Tekrar geri geleceksin
İncitme canı incitme

Suçun sorumlusu ruhtur
Vücudun günahı yoktur
Şüphesiz ki her can Hakk'tır
İncitme canı incitme

Bir gün olup öleceksin
Eğer geri geleceksin
Tekrar insan olacaksın
İncitme canı incitme

Garip canın yakma
Cehennemde düşen dara
Bak ibret al hayvanlara
İncitme canı incitme

icim aciyor, ne kadar buyuk ve yeri doldurulamayacak bir kayip.

Mekanin Cennet Olsun Buyuk Ozan

[cilem_58]

mekani cennet olsun tum sevenlerinin basi sagolsun

[yiğidoyuzbiz]

Neşet Baba
Şarkıyla türkü arasında yapı itibarıyla fark yok fakat türkünün şarkıya göre kaydadeğer bir üstünlüğü var: "Toplumun gönül teli" diye bir şey varsa, işte o gösterge, bir türkü söz konusu olduğunda daha fazla, daha samimi ve hisli tınlamaya başlıyor.


"Toplumun gönül teli" tamlaması, aslında saçma sapan bir tâbir. Ne teli, hangi toplum; Türk toplumu? Biz vaktiyle bu kavramı nüfusun tamamı için rahatça kullanır ve sahih bir karşılığı olup olmadığına pek dikkat etmezdik. En tabii bir hakkın ifâdesiyle, "Ben Türk değilim, başka bir topluluğa aitim" diyenlerde, "Ne münasebet, siz farkında değilsiniz; Türkiye Türklerindir netekim!" diye bağıranların ahenksiz korosu bize, etnik mânâda katışıksız bir topluluk olmadığımızı gösterdi. Millet, etimolojisi itibarıyla daha mûnis; vaktiyle Müslümanlar bu kelimeyi, "Bir dine mensup olanların kâffesi" mânâsında kullanırlardı. Meselâ İstiklâl Marşı'mıza bir de bu dikkatle bakmayı deneyiniz; bu eşsiz şiirde Âkif, "Milletim" kelimesini tam da bu anlam için seçmiş ve ayrıca bu kavramı "Türk" sıfatı ile pekiştirmeye gerek duymamıştı.

İthaf satırı hariç, İstiklâl Marşı'mızda "Türk" lâfzı geçmiyor, şimdi fark ettim ama garip, kontrol maksadıyla bütün şiiri başından sonuna tararken her mısrâda karşılaşacakmışım gibi güçlü bir beklentim vardı. Yok! Ne gam! "Hakk'a tapan millet"in adı konulmasa da olur; her kim o topluluğa dahildir, ben de o millettenim. Bu kadar.

Yeleğin ilk düğmesini yanlış iliklemişiz vaktiyle; millet, anlam göçüğüne uğramış, milliyet ve milliyetçilik de kezâ. Derdimizi anlatmak için evvelâ bir süre izahat vermek zorundayız. Yanlış ve isabetsiz kavramlara yaslanarak ama her kifâyetsizliği bir paragrafla izah ederek konuşmak, iletişim eylemek değildir. Tek kelimelik ve tam isâbetli kavram gibisi yok ve esasen dil, böyle kelimelerin var ettiği bir mânâ iklimidir. Vaktiyle dil devrimi yapanlar, kendi hesaplarına turnayı gözünden vurmuşlar; konuşuyor, yazışıyor, tartışıyor ancak bir türlü âhenk (iletişim) eyleyemiyoruz. Diyecektim ki, büyük ekseriyeti itibarıyla nüfusumuzun (milletimizin diyemiyoruz; yukarıda izah ettik) en çok paylaştığı değer nedir? Milli takım ı-ıh, bayrak? Türklük? Müslümanlık? İnsaf? Demokrasi?

Anladınız; doğru cevap, şu bizim türkü. Edirne Kapıkule'den Hakkari Yüksekova'ya kadar çaprazlama, bu topraklarda yadırganmadan, kimliği sual edilmeden, yolu kesilmeden, ensesine silâh sıkılmadan, "bizden-ondan" ayrımına tâbi tutulmadan cevelân edebilecek tek ortak değerimiz türküler kaldı. Eh, ona da şükür, ya olmasaydı!

Neşet Ertaş'ın vefat haberini ilk duyduğunuzda yüreğinizin ucunda hissettiğiniz sızının sebebi var; Yaylalarımızın serin havası, göllerimizin duru ve berrak suları, nân-ı azîzimizin mübârek kokusu gibi hepimize ait, müşterek bir şey aramızdan ayrıldığı için ahlandık, yüreğimiz cız etti. Cenab-ı Hak, "Neşat Baba"ya rahmet etsin, sâlihlerle haşretsin. Son zamanlarda ölenin ardından "Sonsuzluğa gitti" filan gibi garip lâflar edilir oldu (Bkz. TRT), "Âhiret" kavramı pek "Dinsel ve tinsel" geliyor olmalı ki, felsefeyle yüksek matematiğin kırıştırdığı yerde türemiş sonsuzluk kelimesi revaç bulmakta.

Kim nereye gitmek istiyorsa oraya gitsin, istesek de mâni olamayız fakat ben Neşat Baba'nın bana göre doğru adrese, âhiret yurdunun cennet köşküne gitmesini temennî ederim. Neşet Ertaş, bizi türkülerin güzelliği üzerinde uzlaştırmayı bilmiş müşterek bir kıymetti; türkünün cisme bürünmüş, mücessem hâli. Onun ölümüne "vah" dememiş bir ferd-i vâhid tasavvur edemem; eğer varsa onunla mânidar bir ortaklığım kalmamış demektir.

İnsan ölür eseri kalır; "Bozkırın Tezenesi" gitti, türküleri yâdigâr kaldı, bir de samimi, ivazsız, alçakgönüllü güzel hâlleri. Muazzam bir mirastır, hepimize ibret ve hüsn-i misâl olsun; türkü kadri bilenlerin başı sağolsun.


A. Turan Alkan

[sivaslınet]

İŞTE BÜYÜK USTANIN KALEME ALDIĞI SON ŞİİRİ ‘VEDA’



Tükendi ömrümün çoğu gidiyor

Cahil ömrüm geldi geçti yel gibi

Sevdiğim uzaktan seyir ediyor

Beni görüp bakınıyor el gibi



Geçti günler, yıllar, ömürse doldu

Giden gitti bilmem geri ne kaldı

Ömrümün baharı sarardı soldu

Yandı kaldı garip bağrım çöl gibi



Veren, geri almak için gözlüyo

Her an her saniye beni izliyo

Garip bağrım için için sızlıyo

Sazımda inleyen sırma tel gibi



Uzun yoldan gelmiş gibi yorgunum

Ne kimseye küskün ne de dargınım

Bir ahu gözlüye candan vurgunum

Garip gönlüm kapısında kul gibi



Neşet ERTAŞ