Bir ok attım-------------->

[sivaslifani]

Bir ok attım-------------->


Padişah şehzadenin haline baktıkça kahroluyordu.

Gün gelip tacını tahtını bırakacağı oğlu böyle mi olacaktı?

Ne ok atmayı bilirdi, ne kılıç kullanmayı

. Ne devlet işlerine merakı vardı, ne askerliğe.

Ne iki çift laf edebilirdi, ne söyleneni anlardı.

Kendi halinde aylak dolaşan, çoluk çocukla oynamaktan başka bir şey bilmeyen, zayıf, çelimsiz, beceriksiz bir tipti şehzade.

Ama bu böyle devam edemezdi. Ne yapıp edip, bu çocuğu adam etmenin bir yolunu bulmalıydı…

Memleketin en büyük alimlerinden birini çağırdılar. Padişah:


- Bakasın hoca, dedi, sana bir talebe…

Eti senin, kemiği benim! Şehzadeliğini bir kenara koyacaksın.

Ne yaparsın, nasıl yaparsın bilmem, tam bir padişah gibi yetiştireceksin bu çocuğu. Sana üç yıl müsaade.

Oldu ne ala almadı kelleni alırım!..

Şimdi kara kara düşünme sırası alime gelmişti.

Mümkün değildi bu iş. Üç senede bir fare aslan olurdu, hatta bir kurbağa kartal olurdu belki, ama bu çocuk adam olmazdı!

Allah’a sığındı, gününü gecesini şehzadeyi adam etmeye adadı.

Ne yaptıysa olmuyordu, üç yıl neredeyse bitecekti ama bir karış mesafe alamamışlardı.

Bir can değil mi hepsi,verip kurtulayım, dedi sonunda, bu çileyi çekmektense…

Günler ayları kovaladı,aylar yılları ve göz açıp kapatıncaya kadar üç yıl doldu.

Tam şehzadeyi padişaha teslim etme günü geldiğinde sarayın önünde yüksekçe bir yer yapıldı.

Eğitimini tamamlayan şehzade,oradan halka hitap edecekti. Aşağıda büyük bir kalabalık, merak içinde şehzadelerini görmek için bekliyordu.
Yukarıda ise Padişah, vezirler, saray erkanı ve zavallı alim konuşmayı dinleyeceklerdi.

Nihayet Şehzade, hazırlanan yüksekçe yerin tam ortasına kadar geldi. Aşağıdaki kalabalığa baktı, zaten heyecanlıydı, bir kat daha arttı heyecanı.

Babası vardı sonra vezirler alimler… Ne yapacağını ne söyleyeceğini hepten unuttu. Eliyle bir şeyler anlatmak ister gibiydi garip işaretler yaptı, yutkundu ve sonunda:


-Bir ok attım kebap oldu, deyiverdi.


Birden ortalığı bir sessizlik, kapladı. Halk bunun ne demek olduğunu anlamaya çalışıyordu.
Saray erkanı şaşkındı, padişah alime bakıyordu. Kellenin gideceğini anlayan alim orta yere geldi ve dedi ki:


-Şehzadem öyle uzun sözü sevmez, ne anlatacaksa özlü bir şekilde anlatır. Dediği şu ki, en son ava gittiğimizde kimsenin vuramadığı ceylanı ilk atışta yere serdi şehzadem. Sonrada kebap edip afiyetle yedik.


Bu açıklama üzerine Padişah çok memnun oldu, halk alkışlamaya başladı, saray erkanı mutluydu. Olan biten karşısında biraz kendisine güveni gelen şehzade, bu kez daha yüksek bir sesle kalabalığa dönüp bağırdı:


-Bir ok attım göl oldu…


Halk alkışlamaya başladıysa da, Padişahın ciddiyetini görünce vaveylayı kestiler. Herkes alime döndü. Bakalım şehzade bu sözü ile ne anlatmak istiyordu? Herkesin kendisinden bir yorum beklediğini gören alim yine öne çıktı. Can tatlıydı, bir açıklama yapmak lazımdı. Dedi ki:


-Şehzademin anlattığı şu ki, şehrimize su getiren ırmağın önünü bir kaya kapatmıştı. Şehzadem yayını gerdi, bir atışta kayayı iki parça etti. Böylece bizler susuzluktan kurtulduk.


Bir alkış tufanı daha koptu. Alim alnındaki terleri sildi. Bu defada kelleyi kurtarmıştı. Padişaha bakıp tebessüm etmeye çalıştı. Sonra herkes gibi Şehzadenin ne söyleyeceğini beklemeye koyuldu. Şehzade durumdan memnundu. İyice coştu, ellerini havaya kaldırdı ve son sözünü söyledi:


-Bir ok attım aşure oldu…


Sessizlik…

Sinek uçsa kanadı duyulacak. Bütün bakışlar yine alimin üzerinde. Ama o bir açıklama yapmak yerine Padişah’a doğru yürüdü. Önüne varıp diz çöktü. Eliyle kafasını işaret ederek:


-Hünkarım dedi, işte başım, ferman sizindir. Yalnız şu serseriye bir sorun, attığı ok nasıl aşure olmuş, bir de ben bileyim... !