Bu yazıyı okurken gözyaşlarına boğuldum:(

[HaZaN]

XXX 1 Kadın, 42, İstanbul 10 ay 24 gün önce gönderdi
Baba
Market kasasında sıra beklerken önümde karısı ve üç çocuğuyla duran, halinden ve tavrından dar gelirli olduğu anlaşılan aile babasına eşinin; "Bunlar yine bir sürü şey aldılar Veli, mani olamadım." demesi üzerine cüzdanını usulca çıkarıp içindekilere baktıktan sonra; "Çocuklarıma feda olsun." yanıtını verdiği için samimi bir alkış rica ediyorum. Gönül zenginliği dedikleri bu olsa gerek.
.............................. ......................



XXX 2, Kadın , 40 , Mersin - 11.12.2007 13:23


Yazılanları okudukça çok duygulandım. Benim öyle bir babam vardı ki...
Evi yansa, üstelik içinde çocukları da yansa umurunda değildi.
Annem bir haftalığına anneannemin yanına gitmişti. Babam da akşamları kendine pirzolasını alır, pişirir ve bizim yemek yeyip yemediğimizi bile sormadan oturur afiyetle yerdi. O pirzola bir hafta boyunca hergün bizlere ne kadar güzel kokardı… Biz Annem gelene kadar gitmeden önce yaptığı yemekleri veya abimin yaptığı makarnaları yedik. Annem üzülmesin diye de, geldiğinde hiç birşey söylemedik. İnsanın inanası gelmiyor değil mi? Ama böyle babalarda var. Nur içinde yatsın fakat bazen yaptıkları aklıma geldikçe onu hala affedemiyorum.


…………………………………………….

XXX 3 , Erkek , 57 , Ankara - 11.12.2007 12:03

Gönül zenginliği bulaşıcıdır, göstermekten çekinmemeli. Sevgi de paylaşılmalıdır. Zaman 60'lı yılların sonudur. Ailenin oğlu okuduğu üniversiteden yarıyıl tatili dolayısıyla baba evine döner. Gelişini kutlamak için küçük bir memur olan babası (hele de o dönemlerde) kolay yapılamayan bir şeyi yapar ve “oğlum sever” diye biraz pirzola alır. Ve nedense o yemekte sadece anne ile baba değil, ilkokula giden küçük kardeşler bile tokturlar. Hem de bütün ısrarlara rağmen tek bir lokma bile yemeyecek kadar. Bazen bir öğün bir üniversitenin verebileceğinden daha fazla şeyler öğretir. Alabilene, almak isteyene…

………………………………………………

XXX 4, Kadın , 35 , İstanbul - 11.12.2007 10:14


Oğlumla tabağındakileri bitirmesi yönünde kavga ettiğim bir restoranda eski ama temiz pak kıyafetleriyle gelen karı koca ve iki çocuktan oluşan ailenin ''bize sadece 2 lahmacun'' deyip, gelen o 2 lahmacunu çocuklarına neşe ve huzur içersinde paylaştırıp yedirmesi, çocugun arada ''siz de yiyin ama anne'' demesi, yediğimiz iki lokma yemeği boğazıma dizmisti.

Huzur parayla pulla olmuyor arkadaşlar... O ailenin yerinde olmak için neler vermezdim...

………………………………………………...


XXX 5, Kadın , 33 , İstanbul - 11.12.2007 03:17


Nerden duymuşsa artık bilmiyorum "çocuklara gece verilen süt daha yararlı" diye, babam her gece ama her gece hem üzerimizi örtmek hem de birer bardak süt vermek için kalkar, bize sütümüzü yarı uyku yarı uyanık içirir, sonra da “haydi yavrularım rahatça uyuyun” der gidip kendi uykusuna devam ederdi.
O son geceyi unutamıyorum babacığım. Kına gecemin yorgunluğu ve sabah nikahımın olacağı baba ocağındaki o son geceyi. Sen yine, birazdan gelin olacak kızına gece sütünü verdin ve üzerini örtüp gittin... Seni ,asla anlatamayacağım ve belli edemeyeceğim kadar çok sevdiğimi biliyorsun değil mi...

Gelin de olsam senin ilk göz ağrınım değil mi baba?...




Evleneli 13 yıl oldu; birisi 1, diğeri 12 yaşında olmak üzere iki kızım var ve onları canımdan bile çok seviyorum. Bu ramazanda ise, gerçekten baba olmaktan utandım. Neden ve nasıl oldu bilmiyorum ama oldu işte, bu ramazan eve pide alacak para bile bulamıyorum ve eve her gün sanki ben değil de cenazem gidiyor. Allah şahit, büyük kızım herşeyin farkında ve iftarda oruçlu olduğu halde iki lokma yiyip "Ben doydum" diyor.
Biliyorum, sırf ben üzülmeyeyim diye... Onların yanında bir şey diyemesem de içim kan ağlıyor ve yüzlerine bakacak cesareti kendimde bulamıyorum. "Her işte bir hayır vardır" diyerek rabbimin sabrımızı denediğini umuyor ve ona şükrediyorum. İnşallah sonumuz hayırlı olur.

Alıntı

[pendikoviç]

ne diye bilirim ki............................ ............

[barikat58]

Evleneli 13 yıl oldu; birisi 1, diğeri 12 yaşında olmak üzere iki kızım var ve onları canımdan bile çok seviyorum. Bu ramazanda ise, gerçekten baba olmaktan utandım. Neden ve nasıl oldu bilmiyorum ama oldu işte, bu ramazan eve pide alacak para bile bulamıyorum ve eve her gün sanki ben değil de cenazem gidiyor. Allah şahit, büyük kızım herşeyin farkında ve iftarda oruçlu olduğu halde iki lokma yiyip "Ben doydum" diyor.
Biliyorum, sırf ben üzülmeyeyim diye... Onların yanında bir şey diyemesem de içim kan ağlıyor ve yüzlerine bakacak cesareti kendimde bulamıyorum. "Her işte bir hayır vardır" diyerek rabbimin sabrımızı denediğini umuyor ve ona şükrediyorum. İnşallah sonumuz hayırlı olur.

güzel paylaşım için teşekürler bizler vur patlasın çal oynasın yaparken neler var neler oluyorda bi haberiz işte

[seva]

Yazılanları okudukça çok duygulandım. Benim öyle bir babam vardı ki...
Evi yansa, üstelik içinde çocukları da yansa umurunda değildi.
Annem bir haftalığına anneannemin yanına gitmişti. Babam da akşamları kendine pirzolasını alır, pişirir ve bizim yemek yeyip yemediğimizi bile sormadan oturur afiyetle yerdi. O pirzola bir hafta boyunca hergün bizlere ne kadar güzel kokardı… Biz Annem gelene kadar gitmeden önce yaptığı yemekleri veya abimin yaptığı makarnaları yedik. Annem üzülmesin diye de, geldiğinde hiç birşey söylemedik. İnsanın inanası gelmiyor değil mi? Ama böyle babalarda var. Nur içinde yatsın fakat bazen yaptıkları aklıma geldikçe onu hala affedemiyorum.


sözün bittiği an :(

[Arif Coşkun]

İnsanı etkileyen duygusal bir yazı. Bunlar gerçek yaşantılarımızdan kesitler. Paylaşım için teşekkürler.

[deniz kızı]

paylaşım için teşekkürler bazen sahip oldukarımızın farkında olmadan nankörlük edebiliyoruz
halimize şükür etmek için iyi bir yazı olmuş